Shawsank Redemption, Toy Story, Έκτη Αίσθηση, Τιτανικός, Αρμαγεδδών, Lara Croft, Kill Bill: Μερικά από τα πιο διάσημα plot holes του Χόλυγουντ
«Μη φοβάσαι την τελειότητα- δεν θα την πετύχεις ποτέ» έλεγε ο
Shawsank Redemption (1994) – Σκηνοθεσία: Frank Darabont
Μια από τις, ομολογουμένως, καλύτερες ταινίες του σύγχρονου κινηματογράφου, το «Shawsank Redemption» κρατάει εδώ και πολλά χρόνια τα σκήπτρα ως η καλύτερη σε βαθμολογία ταινία όλων των εποχών στο IMDB. Παρόλ’ αυτά η ταινία έχει ένα μεγάλο plot hole: Ο Άντι, για 17 χρόνια σκάβει σιγά – σιγά, με έναν σουγιά, μια τρύπα στον τοίχο του κελιού του, την οποία καλύπτει με μια αφίσα της Ρίτα Χέιγουορθ (εξ’ ου και ο άκρως spoilerικός ελληνικός τίτλος: Τελευταία Έξοδος Ρίτα Χέιγουορθ). Καλά ως εδώ. Όταν καταφέρνει να δραπετεύσει όμως, φαίνεται σα να έχει εξαφανιστεί διά μαγείας από προσώπου Γης, με το κελί του άθικτο και την αφίσα στη θέση της. Αυτό φυσικά δεν είναι εφικτό, δεν θα μπορούσε να την κολλήσει, τόσο καλά μάλιστα, μέσα από την τρύπα. Το πιο πιθανό είναι βέβαια ότι ήταν κολλημένη μόνο από πάνω και απλά πέφτει μετά, γεγονός που πάλι δε δικαιολογεί το πόσο τεντωμένη είναι η αφίσα.
Πολύ πιθανό αν η αφίσα ήταν τσαλακωμένη όπως θα έπρεπε να έδινε στόχο πολύ νωρίτερα και να τον προλάβαιναν. Μπορεί και όχι βέβαια. Κρατάμε το τέλος ως έχει.
Toy Story (1995) – Σκηνοθεσία: John Lasseter
Η πρώτη 3D animated ταινία της Disney και μια από τις πιο καθαρές αναμνήσεις της παιδικής μας ηλικίας, το «Toy Story» μεγάλωσε παιδιά που παρακολουθούσαν τα παιχνίδια τους, με την ελπίδα ότι θα ζωντανέψουν στα κρυφά.
Το πρόβλημα εδώ βρίσκεται στον Μπαζ, ο οποίος υποτίθεται ότι δεν αντιλαμβάνεται πως είναι παιχνίδι παρόλο που συμπεριφέρεται σαν τέτοιο όταν βρίσκεται ο Άντι στο δωμάτιο. Σεναριακό κενό μικρής σημασίας, καθώς δεν επηρεάζει, σημαντικά τουλάχιστον, την υπόλοιπη πλοκή. Ο Άντι σε κάθε περίπτωση θα ενθουσιαζόταν με το καινούριο του παιχνίδι και ο Γούντι σε κάθε περίπτωση θα ζήλευε. O Lee Unkrich πάντως, editor της ταινίας το δικαιολόγησε με δύο λέξεις: έμφυτο ένστικτο
Τιτανικός (1997) – Σκηνοθεσία: James Cameron
Δεν θα μπορούσε να λείπει από τη λίστα ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα plot holes του σύγχρονου κινηματογράφου: Χωρούσε τελικά ο Τζακ στη σανίδα της Ρόουζ ή όχι; H ερώτηση αυτή ταλάνισε για πολλά χρόνια τους απανταχού σινεφίλ μέχρι που ο Cameron αναγκάστηκε να δώσει την δική του απάντηση: «Η απάντηση είναι πολύ απλή, γιατί στη σελίδα 147 (του σεναρίου) λέει ότι ο Τζακ πεθαίνει. Πολύ απλά. Προφανώς ήταν μια επιλογή, η σανίδα ήταν αρκετά μεγάλη για κείνη, αλλά όχι για κείνον». H Kate Winslet με την σειρά της δήλωσε ότι η Ρόουζ θα έπρεπε να έχει προσπαθήσει περισσότερο να τον σώσει.
Aρμαγεδδών (1998) – Σκηνοθεσία: Michael Bay
Μια από τις πιο 90’s ταινίες, από την εποχή που το sci- fi στο Χόλυγουντ έψαχνε τα όρια του, με τις θεματικές να αντλούνται κυρίως από το διάστημα, τις φυσικές καταστροφές και την τεχνολογία (Gatacca, Alien, Deep Impact κ.α) φτάνοντας στο αποκορύφωμά του με το «Matrix» το 1999.
Στο «Αρμαγεδδών», οι δημιουργοί κάπου «χάθηκαν» στην αρχή και «πίεσαν» την πλοκή για να αποκτήσουν την ιστορία τους: ένας αστεροειδής, στο μέγεθος του Τέξας, πρόκειται να συγκρουστεί με τη Γη σε 28 μέρες με αποτέλεσμα να απειλείται ολόκληρη η ανθρωπότητα. Η NASA στρατολογεί μια ομάδα ειδικών στις γεωτρήσεις και καθόλου ειδικών στο διάστημα και τους εκπαιδεύει για να γίνουν αστροναύτες. Μοναδική αποστολή τους: Να τοποθετήσουν μια βόμβα στο κέντρο του αστεροειδή ώστε να διαλυθεί και να αποφευχθεί η σύγκρουση. Ο Ben Affleck, κάποια στιγμή ρώτησε τον Michael Bay το προφανές: Δεν θα ήταν προτιμότερο να εκπαιδευτούν οι αστροναύτες στις γεωτρήσεις παρά το αντίθετο; Ο σκηνοθέτης, πολύ ευγενικά, του απάντησε να βγάλει τον… σκασμό!
Η Έκτη Αίσθηση (1999) – Σκηνοθεσία: M. Night Shyamalan
Ένα από τα πιο κραυγαλέα plot holes είναι αυτό της «Έκτης Αίσθησης». Πολύ περιληπτικά, ένα αγόρι (Cole) βλέπει νεκρούς και ένας νεκρός ζει σαν ζωντανός (Malcom Crowe), χωρίς να ξέρει ότι έχει πεθάνει σε ένα από τα πιο διάσημα plot twists του σινεμά. Το μεγάλο plot twist όμως συνοδεύεται και από ένα μεγάλο plot hole: Ο Crowe εμφανίζεται μεν να μιλάει μόνο με τον Cole, τίποτα άλλο όμως από τη ζωή του δεν είναι συνεπές με το σενάριο. Μας φαίνεται αδύνατο να πιστέψουμε ότι ο δρ. Crowe θα πήγαινε στη δουλειά του χωρίς να καταλαβαίνει ότι πρακτικά δεν υπάρχει, και θα συνέχιζε την ζωή του κανονικά ενώ, κυριολεκτικά, κανένας δεν του μιλούσε.
Κατανοούμε την προσπάθεια του M. Night Shyamalan ενδεχομένως να θέλει να τονίσει την αποξένωση και την απομόνωση του ήρωα, αλλά θεωρούμε ότι δεν είναι ιδιαίτερα πειστικό.
Lara Croft: Tomb Rider (2001) – Σκηνοθεσία: Simon West
Από τα πρώτα βιντεοπαιχνίδια που έγιναν ταινίες, η Lara Croft πάντα θα θυμίζει εκείνα τα σαββατοκύριακα μπροστά στο playstation τις αρχές του 2000 και το Lucozade. Στην ταινία, η Αngelina Jolie aka Lara Croft προσπαθεί να μαζέψει τα δύο κομμάτια ενός αρχαίου τριγώνου, τα οποία αν ενωθούν (και μόνο έτσι) μπορούν να ελέγξουν τον χρόνο και να προκαλέσουν μεγάλη καταστροφή σε περίπτωση που βρεθούν σε λάθος χέρια. Το περίεργο της υπόθεσης είναι όταν η δις Croft, αφού βρίσκει το πρώτο κομμάτι, συνεχίζει να ψάχνει και το δεύτερο, το οποίο παρολ’ αυτά είναι άχρηστο μόνο του. Δε θα μπορούσε απλά να καταστρέψει το ένα απευθείας;
Kill Bill Vol.1 (2003) – Σκηνοθεσία: Quentin Tarantino
Τέλος, με τα Kill Bill o Tarantino ξεδίπλωσε τα πολυάριθμα σκηνοθετικά του ταλέντα και χάρισε στο κοινό δύο από τις πιο ακέραιες ταινίες του. Επειδή όμως η ομορφιά κρύβεται στις ατέλειες, ένα μικρό κενό στο σενάριο βοήθησε μάλλον στην γρηγορότερη εξέλιξη της πλοκής: Η Beatrix ξυπνά μετά από το κώμα, στο οποίο βρισκόταν για χρόνια, και συνειδητοποιεί ότι τα πόδια της έχουν ατροφήσει. Χρησιμοποιώντας τα χέρια της, σέρνεται, παλεύει και τελικά καταφέρνει να δραπετεύσει από το νοσοκομείο που την είχαν αιχμάλωτη. Εύλογα εγείρεται το ερώτημα γιατί άραγε να ατρόφησαν μόνο τα πόδια και όχι τα χέρια ας πούμε. Τι συνέβη; Μήπως έχει κάποιο ιδιαίτερο θέμα με τα πόδια ο Quentin;
Ring the bells that still can ring
Forget your perfect offering
There is a crack in everything
That’s how the light gets in
―
Κείμενο: Θεοδωρίδου Ελένη (Lavart)
