[dropcap size=big]K[/dropcap]αι συ τα δέχεσαι με απελπισία αυτά τα πράγματα που δεν τα θέλεις. Άλλα ζητεί η ψυχή σου, γι’ άλλα κλαίει· (Κ.Π. Καβάφης)
Στο μικρό θέατρο της Μονής Λαζαριστών έχει στηθεί μια παλαίστρα για το Γιώργο Καύκα και το Νίκο Γεωργάκη. Νόμισα ότι μέσα στο ρινγκ παλεύει μονάχα άνθρωπος εναντίον ανθρώπου. Έχοντας παρακολουθήσει τον «Κάτω Παρθενώνα» του Μηνά Βιντιάδη σε σκηνοθεσία Περικλή Χούρσογλου διαπίστωσα ότι μέσα στο πεδίο της πάλης μπορεί να ανταγωνίζεται κανείς τον ίδιο του τον εαυτό.
Εσείς τι θα κάνατε αν ήσαστε ένας πάλαι ποτέ επιτυχημένος χρηματιστής λίγο πριν την απόλυτη οικονομική κατάρρευση και σας είχαν απομείνει μόλις (!) 50.000 ευρώ; Σίγουρα, όχι αυτό που έκανε ο επιχειρηματίας της ιστορίας, να «τσιμπήσει» έναν κλοσάρ – πλανόδιο βιβλιοπώλη και να τον πληρώσει για να τον σκοτώσει με μαχαίρι προκειμένου να γλιτώσει τον όλεθρο. Αν, πάλι, βρισκόσαστε στη θέση του αστέγου; Θα δεχόσαστε αυτό το αλισβερίσι θανάτου;
Χρηματιστής και άστεγος διαπραγματεύονται μια «συνεργασία» που παραπαίει ανάμεσα στην ιδεολογία και τη δικαιολογία, τη φτώχεια και την ξεφτίλα, την ευκαιρία και την καταστροφή, τη δολοφονία και τη σωτηρία. Σε έναν κόσμο που τα ράσα κάνουν τον παπά, που κυβερνούν οι τράπεζες και οι οίκοι αξιολογήσεων, που η ουσία της οικογένειας εκλείπει, ο άνθρωπος δημιουργεί το αυτοκελί του και κατατρώγεται από τους προσωπικούς του δαίμονες. Στα χώματα που περπάτησε ο Σωκράτης τώρα περπατάνε φαντάσματα.
[dropcap size=big]Δ[/dropcap]υνατός σε αυτή τη μάχη δεν είναι, πια, αυτός που έχει τα χρήματα. Είναι αυτός που έχει το μαχαίρι. Το παιχνίδι σκληραίνει. Οι αλήθειες πονάνε όσο βγαίνουν στο φως. Ο κλοσάρ από επίδοξος δήμιος μετατρέπεται σε καθαρτή. Η «σωτηρία» του χρηματιστή πλησιάζει… Ο έρωτας, όμως, για μια νεαρή γυναίκα αλλάζει τα δεδομένα. Στο κάτω κάτω ο καθένας ζει για ένα όνειρο.
-Γιατί διάλεξες εμένα; Γιατί δεν πήρες έναν επαγγελματία δολοφόνο;
-Γιατί θα με σκότωνε.
Η παράσταση «Ο Κάτω Παρθενώνας» είναι, δίχως άλλο, ένας θησαυρός υποκριτικής δεινότητας που δικαιώνει την επιλογή ηθοποιών από το Π. Χούρσογλου. Η σαφής ειρωνεία και ο αυτοσαρκασμός φορούν το πιο αξιοπρεπές και σοβαρό τους ένδυμα, τόσο στο ίδιο το κείμενο, όσο και στη σκηνοθεσία και την κίνηση των ηθοποιών. Κάποιος μου είχε πει παλιότερα ότι το γέλιο στο θέατρο το προκαλεί ο πόνος του άλλου. Και φαίνεται πως είχε δίκιο. Συνοικία «Κάτω Παρθενώνας» – αθηναϊκή ελίτ σημειώσατε ένα.
Παρακολουθήσαμε την παράσταση στις 4/11 στο στο μικρό θέατρο της Μονής Λαζαριστών στη Θεσσαλονίκη.
Συντελεστές:
Σκηνοθεσία: Περικλής Χούρσογλου
Σκηνικά-κοστούμια: Δημήτρης Πολυχρονιάδης
Φωτισμοί-Βίντεο: Σταμάτης Γιαννούλης
Βοηθός σκηνοθέτη: Ιωάννα Σκυλογιάννη
Παίζουν:
Νίκος Γεωργάκης (Άστεγος)
Γιώργος Καύκας (Xρηματιστής)
Χρυσή Μπαχτσεβάνη (Καρυάτιδα)
