Nick Cave. One more time with feeling
[dropcap size=big]Δ[/dropcap]εν ξέρω αν συμβαίνει μόνο σε μένα, αλλά σε πολλά «ξένα» τραγούδια, αρκετές φορές δυσκολεύομαι να μπω στην διαδικασία να κατανοήσω τους στίχους, αφού τις περισσότερες φορές δεν δύναμαι να τους διακρίνω, οπότε περιορίζομαι στη μουσική. Αν τυχαίνει βέβαια το τραγούδι να έχει εύπεπτο ρεφρέν ή δυο-τρεις γραμμές που αποστηθίζονται εύκολα, τότε αισθάνομαι λες κι έχω κάνει μετάφραση επιπέδου Νατάσας Συρεγγέλα.
[dropcap size=big]Α[/dropcap]υτός είναι ο πρώτος λόγος που μου άρεσε το ντοκιμαντέρ που άνοιξε την αυλαία του 4ου In-Edit Film Festival , με τίτλο One More Time With Feeling και θέμα την ηχογράφηση του «Skeleton Tree», πιο πρόσφατου άλμπουμ του τεράστιου Νικ Κέιβ, κατά τη διάρκεια της οποίας πέθανε ο 15χρονος γιος του τραγουδοποιού. Το τραγικό αυτό γεγονός μετατρέπει το ντοκιμαντέρ από μια μουσική καταγραφή σε μια φιλοσοφική αναζήτηση, σ’ ένα δοκίμιο για την διαχείριση της απώλειας μπολιασμένο βέβαια με τα τραγούδια που απαρτίζουν την τελευταία δισκογραφική δουλειά του Κέιβ και τα οποία κατά μία έννοια μπορούν να χαρακτηριστούν και προφητικά, αφού πραγματεύονται την ανικανότητα του ανθρώπου να μπορεί να παρέμβει στο… «μοιραίο».
[dropcap size=big]Ε[/dropcap]πιστρέφοντας λοιπόν στον αρχικό λόγο που μου άρεσε το ντοκιμαντέρ, μπόρεσα να κάνω μια ενδελεχέστερη προσέγγιση στα τραγούδια του Κέιβ, καθώς μεταφράζεται μέχρι και η τελευταία λέξη, κάτι που δεν το έχω συναντήσει σε πολλά μουσικά ντοκιμαντέρ και μου έδωσε τη δυνατότητα να εκτιμήσω την ποιητική υπερδιάσταση των στίχων του. Πραγματικά το εύρος των λέξεων και των εικόνων που επιλέγει, κάνει τις δημιουργίες του τρισδιάστατες, όπως η κάμερα που χρησιμοποιεί σε αρκετά σημεία ο σκηνοθέτης του ντοκιμαντέρ Άντριου Ντόμινικ.
[dropcap size=big]Ο[/dropcap] Ντόμινικ ακολουθεί το ελλειπτικό, αφαιρετικό ύφος που χαρακτηρίζει και τις ταινίες που έχει σκηνοθετήσει (Η Δολοφονία του Τζέσε Τζέιμς, Killing Them Softly), αναζητώντας τις εσοχές εκείνες στους χώρους και τα βλέμματα των πρωταγωνιστών που οδηγούν στο φως, δίνοντας διαστάσεις ελεγείας στο ντοκιμαντέρ. Επηρεάζεται σίγουρα από το περιστατικό του θανάτου (ίσως η χρήση του ασπρόμαυρου να οφείλεται σ’ αυτό), αλλά προτιμάει να μείνει απλώς παρατηρητής, αφήνοντας τον Κέιβ να οριοθετήσει την επιρροή αυτή. Κι αυτό γίνεται κυρίως μέσα από τα τραγούδια, οι ηχογραφήσεις των οποίων μοιάζουν με μυσταγωγικές τελετές που σε κάνουν να θελήσεις να αγοράσεις το cd με το που βγεις από την αίθουσα, αφού πρώτα σκουπίσεις τα δάκρυά σου.
[dropcap size=big]Θ[/dropcap]α μπορούσε να είναι μελό, θα μπορούσε βέβαια να μην υπάρχει και καθόλου, αφού σίγουρα θα υπάρξουν αρκετοί που θα θεωρήσουν ότι ο Κέιβ κάνει θέαμα κάτι τόσο προσωπικό. Μα ούτως ή άλλως, προσωπικά είναι κάθε φορά και τα κομμάτια του, μικρές καταθέσεις ψυχής, αφηγήσεις του πως βλέπει τον κόσμο. Και πλέον η θεώρησή του για τα πράγματα είναι διαφορετική, αφού ο χρόνος είναι ελαστικός και όσο και αν απομακρύνεται από το γεγονός της τραγικής του αυτής απώλειας, όσο κι αν τεντώνει το λάστιχο, συνεχώς θα ξαναγυρίζει εκεί. Και μπορεί σε κάποια φάση του ντοκιμαντέρ να χαρακτηρίζει τα λόγια του αυτά «μαλακίες», ξέρει όμως κατά βάθος ο ίδιος, όπως κι εμείς πως είναι ακριβώς το αντίθετο, μικρά αποστάγματα σοφίας που απαλύνουν τον πόνο, όποιος κι αν είναι αυτός. Γιατί κάποιος πρέπει να τραγουδήσει για τ’ αστέρια, κάποιος πρέπει να τραγουδήσει για την βροχή, κάποιος πρέπει να τραγουδήσει για το αίμα, κάποιος πρέπει να τραγουδήσει για τον πόνο(στα αγγλικά ακούγεται καλύτερα αυτό, κάνει και ρίμα). Κι αυτός είναι ο Κέιβ.
Η ταινία ξαναπροβάλλεται το Σάββατο 1/4 στις 23:00 και θεωρώ την θέασή της επιβεβλημένη.
Υγ: Μετά την προβολή της, ακολούθησε πάρτυ με τους Joint Malfunction στο φουαγιέ του Ολύμπιον, ενώ η μπύρα Sol έρρεε άφθονα, τίμια πράγματα που καλό είναι να γίνονται. Το Ιn-Edit θα τρέχει στην πόλη, στον κινηματογράφο Ολύμπιον μέχρι την Τετάρτη 5/4 (το πρόγραμμα μπορείτε να το δείτε εδώ http://www.in-edit.gr/program) και φυσικά εμείς ως Lavart πάντα θα στηρίζουμε τέτοιες διοργανώσεις!
