Search
Close this search box.

Η συναυλία της χρονιάς με Θανάση και Σωκράτη, με αδέρφια και πουλάκια

Για πολλούς που τον αγαπάνε, τον θαυμάζουν και τον συντροφεύουν ανά την Ελλάδα, σχεδόν σε κάθε του ζωντανή εμφάνιση, τα πολλά λόγια για τον Θανάση Παπακωνσταντίνου είναι τουλάχιστον φτώχεια. Τί να πρωτοειπωθεί; Ότι στο παρελθόν ορισμένοι τον απέτρεπαν από το να γράφει στίχους μα πλέον είναι ο σημαντικότερος εκπρόσωπος της παλιάς αλλά και ο δημιουργός μιας νέας λαογραφικής και μουσικής παράδοσης σε αυτόν τον τόπο; Ότι με την ταπεινότητά, την ευφυΐα και την αξιοπρέπειά που τον διέπει έχει καταφέρει να κερδίσει όχι μόνο τα αυτιά, αλλά και τις καρδιές μιας ολόκληρης νέας γενιάς (Millennials) που έμελλε να δοκιμάζεται καθημερινά καθώς ένα ολόκληρο νέο status quo προσπαθεί να την ταΐσει με ότι πιο ψεύτικο από τη στιγμή που γεννήθηκε;Και να ‘ταν μόνο η παράδοση και η διατήρηση των λαϊκών στοιχείων σε αυτόν τον τόπο… Είναι όμως και οι συναυλίες αλληλεγγύης που τα τελευταία χρόνια πραγματοποιούνται με τον Καλλιτέχνη να παίρνει θέση (Ηριάννα, SOS Χαλκιδική), υπενθυμίζοντας στον εαυτό του και στον κόσμο του, που τόσο ευλαβικά τον ακολουθεί, πως αξίζει να δοκιμάζεις να ακούς τον εαυτό σου την ώρα που αυτός σου υπενθυμίζει από τι είσαι φτιαγμένος και που τελικά ανήκεις. Να μη φοβάσαι να νιώθεις, να μιλάς, να διεκδικείς, να είσαι ενεργό μέλος, ακόμη και αν στο τέλος χάσεις, ακόμη και αν το παιχνίδι είναι χαμένο από την αρχή, ακόμη και αν οι γνώστες/δημιουργοί του κερδίσουν για ακόμη μια φορά. Σημασία έχει που εσύ τη γραμμή την έχεις χαράξει και αυτό που μένει στο τέλος είναι αυτή ακριβώς η ροπή (η οποιαδήποτε) που γράφει ιστορία και δημιουργεί τάση και πολλές φορές, μάλιστα, καθορίζει τα μέλλοντα (όποια και να ναι αυτά), ακόμη και αν απροσδόκητα ο καιρός σου ψιθυρίσει, κάποτε, πως δεν τα έκανες και εσύ όλα τέλεια ή πως θα μπορούσες να κάνεις δυο και τρεις φορές περισσότερα.

Γιατί την ώρα που από περίεργα και ύποπτα χείλη ακούγονται φανφαροατάκες τύπου “Ήταν δίκαιο και έγινε πράξη”, ο κόσμος του Θανάση και του Σωκράτη για πολλοστή φορά στεκόταν εκεί, όρθιος, κάτω από τη βροχή της Δευτέρας, με τη συναυλία να έχει διακοπεί μέχρι νεοτέρας, τραγουδώντας τα τραγούδια τους και κάνοντας ένα διαρκές κάλεσμα “Ρε Θανάση τι λες τώρα, που θα παίζεις ως τις τέσσερις η ώρα”. Τότε μου ήρθε στο μυαλό πως …τελικά αυτό ήταν το τελευταίο δίκιο που θα θυμάμαι για πολύ καιρό να έχει γίνει πράξη. Να σταματήσει η βροχή, αφού πρώτα δρόσισε τις συνειδήσεις όπως όφειλε, σχεδόν νομοτελειακά να κάνει.  Και το δίκαιο είναι αυτό που δημιουργεί μεθεόρτια. Γιατί δεν ήταν λίγοι αυτοί που γιόρτασαν τη φανερή συν-ουσία και μετά το πέρας της συναυλίας σε κάποιον χώρο ή μαγαζί που παιζόταν ανάλογο ρεπερτόριο. Και δεν ήταν λίγοι, επίσης,  αυτοί που την επομένη συναντήθηκαν για να κάνουν τον παραδοσιακό τους απολογισμό, να ανταλλάξουν συναισθήματα και να μείνουν σιωπηλοί μπρος σε αυτό που τους έδωσε κουράγιο το βράδυ της Δευτέρας.

«Κάνει κι εμένα μούσκεμα μα εμένα δε με νοιάζει»

Τη στιγμή που ξεκίνησε η βροχή και σκεπάστηκαν άρον άρον τα μηχανήματα και τα όργανα, ζήτημα είναι αν πίστεψαν 50 άνθρωποι σε όλο τον συναυλιακό χώρο του Θεάτρου Γης ότι αυτή η συναυλία είχε πιθανότητες να διακοπεί. Θα μπορούσε, μάλιστα, να πει κάποιος ότι αν κάτι έλειπε από τη βραδιά για να χαρακτηριστεί αυτομάτως ιστορική, αυτό ήταν μια «ουράνια» παρέμβαση, η οποία και τελικά ήταν δίκαιο και… έγινε πράξη. Και δεν έφυγε κανείς. Προφανώς.Όμως πριν βγουν τα «ζητιανόξυλα» επί σκηνής, τη συναυλία άνοιξε ο Πέτρος Μάλαμας με το σχήμα του. 

Τα εισιτήρια για τη συναυλία είχαν εξαντληθεί από νωρίς και η τελευταία ευκαιρία σε κάποιον να καταφέρει να βρεθεί στο ελληνικό μουσικό γεγονός της χρονιάς επαφιόταν στην τύχη με τουλάχιστον 1000 να μένουν τελικά εκτός.

Όπως και να χει… Τ’ αγρίμι που «θυμάται και στενάζει, που ξεχνάει και γελά» συνάντησε τη φωνή των τραγουδιών του επί σκηνής, στη δεύτερη συναυλία της περιοδείας (η πρώτη πραγματοποιήθηκε στην Αλεξανδρούπολη) για φέτος και μιας και καλούμαι να καταγράψω το γεγονός της 4ης Ιουνίου, προτιμώ να ξεκινήσω αναφερόμενος στο υπέροχο κλίμα και τη χημεία που υπήρχε καθ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας μεταξύ του Σωκράτη και του Θανάση. Το χιούμορ, οι φιλοφρονήσεις που δεν χωρούσαν απάντηση, τα αστεία αναφορικά με τη βροχή προμήνυαν αυτό που τελικά συνέβη. Μία ιστορική μέρα με χαρές, πανηγύρια και ένας κόσμος να τραγουδάει ξέροντας απ’ έξω κι ανακατωτά τα τραγούδια του νέου δίσκου.

Σαν έρμαιο γυρίζω με το ζητιανόξυλό μου
ψάχνοντας στεριά.
Λέγε με Ισμαήλ και Ιωνά και Οδυσσέα.
Ψάχνω για στεριά.

Και τι να πρωτοθυμηθείς, τι να πρωτοτραγουδήσεις, για ποιο πράγμα να πρωτοαισθανθείς ευγνώμων το βράδυ της Δευτέρας στο «Γης». Πάντως, για την ιστορία, τα τραγούδια του νέου δίσκου που ακούστηκαν ήταν τα «Σκέψη μου ξημερομένη», «Είχα τον Κήπο της Εδέμ», «Καλύβα», «Ζητιανόξυλο».Όσον αφορά το υπόλοιπο ρεπερτόριο, αν και στους περισσότερους είναι γνωστό, μεταξύ άλλων τραγουδήθηκαν ο «Πεχλιβάνη», ο «Σιμούν» (τη στιγμή της βροχής με το «πέταλο» να το χαίρεται διπλά!), η «Ανδρομέδα», το «Μιλώ για σένα», η «Ηλιόπετρα», τα «Παξιμάδια», ο «Τειρεσίας», τα «Παιδιά μες στην πλατεία», το «Όταν χαράζει», το «Τσιγάρο ατέλειωτο», τα «Πάγια» (που τα ζήτησε ο Θανάσης από τον Σωκράτη ενώ αυτός επέμενε για Πεχλιβάνη) αλλά και τα «Αερικό», «Μεταξωτά», «Έρημα κορμιά» με την πραγματικά νοσταλγική χροιά και ερμηνεία η Ιουλίας Καραπατάκη. Τη συναυλία έκλεισαν οι 4 τους (Παπακωνσταντίνου, Μάλαμας, Σιώτας, Καραπατάκη) τραγουδώντας αγκαλιά τους «Πότες της στρογγυλής τραπέζης»

«- Ας ήταν μια φορά τίποτα να μη πιούμε…
– Να “πούμε” ρε…»

Ένας Θανάσης και ένας Σωκράτης σε λαμπρή διάθεση με όρεξη, χιούμορ, ενεργητικότητα, ψυχραιμία και ένας κόσμος με γεμάτες ψυχές που ζούσε ίσως την αγαπημένη του ημέρα για το 2018.

Βέβαια και επειδή το «μαζί» είναι αυτό που σώζει, που δημιουργεί, που εξελίσσει και προωθεί προς τα μπροστά τα αναπάντεχα και τα ερωτεύσιμα, τίποτα δεν θα μπορούσε να είχε πραγματοποιηθεί χωρίς τους παρακάτω:

Ιουλία Καραπατάκη: τραγούδι, Γιάννης Αντωνιάδης: κλαρίνο, Αποστόλης Γιάγκος: πλήκτρα, Δημήτρης Λάππας: κιθάρες, τζουρά, μπουζούκι, Νίκος Μαγνήσαλης: τύμπανα, Κώστας Παντέλης: ηλεκτρική κιθάρα, Γιάννης Παπατριανταφύλλου: μπάσο, Φώτης Σιώτας: βιολί, βιόλα, τραγούδι, Κυριάκος Ταπάκης: λάούτο, μπουζούκι, Τίτος Καργιωτάκης – Μάκης Πελοπίδας: ηχοληψία, Χρήστος Λαζαρίδης: σχεδιασμός φώτων, Δημήτρης Κατέβας – Αλέξανδρος Κτιστάκης: τεχνικοί σκηνής

Διοργάνωση: Novel vox
Επικοινωνία: zuma COMMUNICATIONS

You are currently viewing a placeholder content from Youtube. To access the actual content, click the button below. Please note that doing so will share data with third-party providers.

More Information

«Γεια σας αδέρφια…»

Υ.Γ. 1 – Κι ας μην έρθει ποτέ ο Πεχλιβάνης. Σημασία έχει να τον καλούμε. Όσοι. Όποιοι. Όπως. Κάθε.
Υ.Γ. 2 – Ρε Θανάση τι λες τώρα που θα σφουγγαρίζεις ως τις τέσσερις η ώρα…

Κείμενο: Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart)

Παρακάτω τα στιγμιότυπα της συναυλίας…

Φωτογράφοι:
Πηνελόπη Μαμάη (Lavart)
Απόστολος Γκρίνιας
Θάνος Παρθενίδης

Μοιράσου το

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

YelloWizard.gr
YelloWizard.gr
YelloWizard.gr