You are currently viewing a placeholder content from Youtube. To access the actual content, click the button below. Please note that doing so will share data with third-party providers.
Λέω λοιπόν, αφού χτύπησε η πόρτα γιατί να μην την ανοίξω; Θα ήταν, κάπου δηλαδή, και αγένεια κατά κάποιον τρόπο. Σαν να λέμε, αγνοώ εκουσίως (sic, που γράφουν και στις εφημερίδες) ότι κάποιος περιμένει να του ανοίξω. Και τι να κάνω και μόνος στο σπίτι, κλεισμένος σε ένα δωμάτιο δηλαδή; Ούτως ή άλλως περιμένω κάτι να γίνει. Οπότε; Όταν η πόρτα χτυπάει ξαφνικά, δεν είναι σαν κάτι να γίνεται, αίφνης, που λέγανε κάποτε και οι λόγιοι του τόπου; Ε, λοιπόν κι εγώ αποφάσισα να ανοίξω εν τω μέσω της νυκτός. Παρένθεση: ονομάζομαι Ιωάννης Θεολόγος. Είμαι περίπου 11 χρονών, και εργάζομαι στην ψαραγορά. Στον ελεύθερο χρόνο μου, δηλαδή όταν κοιμάμαι, σκαρώνω ιστορίες που δεν προλαβαίνω να γράψω, γιατί τις ξεχνάω αμέσως. Όταν πηγαίνω να γράψω την πρώτη φράση, έχω ήδη ξεχάσει την επόμενη με αποτέλεσμα να ξεχνάω και αυτήν που ήδη γράφω. Οπότε στέκομαι στήλη άλατος μπροστά σε ένα λευκό χαρτί, κρατώντας το βάρος του κεφαλιού μου με το ένα χέρι, ενώ με το άλλο αρχίζω να μουντζουρώνω την σελίδα. Κλείνει η παρένθεση.
Σηκώνομαι αργά και πλησιάζω στην πόρτα. Όσο πλησιάζω σκέφτομαι. Είναι ωραίος στίχος αυτός. Θα μπορούσε να γίνει ερωτικό τραγούδι: όσο πλησιάζω σκέφτομαι/ λόγια περασμένα/ κι όταν απομακρύνομαι/ σκέφτομαι κι εσένα. Τώρα πού πλησιάζω κι από πού απομακρύνομαι, θα είναι ένα ερώτημα με το οποίο οι φιλόλογοι του μέλλοντος θα έχουν να ασχολούνται για περίπου δυο χιλιάδες χρόνια. Τι ήθελε να πει ο ποιητής; Δεν θα καταλαβαίνουν ότι το τραγούδι μου θα αναφέρεται σε δύο εντελώς διαφορετικές στιγμές: αλλού πλησίαζα και από αλλού απομακρυνόμουν. Μην παρατήσετε το διάβασμα γιατί σε λίγο θα ανοίξω την πόρτα. Φλυαρώ, αλλά σε λίγο ξημερώνει. Θα ανοίξω και θα αποκαλυφθεί η πλοκή πίσω από την ιστορία. Γιατί κάπου θα το πηγαίνω το παραμύθι. Δεν μπορεί να πετάω λέξεις σκόρπιες. Κάτι θα θέλω να πω. Όχι; Εάν δεν έχετε χρόνο όμως μπορείτε να παρατήσετε το διάβασμα για λίγο. Και να κάνετε έναν καφέ ας πούμε. Εγώ θα περιμένω…
Εντάξει; Ωραία. Κι εγώ πίνω κακάο. Και τρώω μπισκότο. Ένα.
Ωραία λοιπόν, συνεχίζω. Είχαμε μείνει εκεί που χτυπούσε η πόρτα κι εγώ ήμουν έτοιμος να την ανοίξω. Εκεί που πλησίαζα στον διάδρομο. Θυμάστε; Πλησιάζω λοιπόν και…
Σας ξεγέλασα. Δεν ανοίγω την πόρτα. Αρνούμαι. Δεν έχω κάτι να σας πω. Φαντάζομαι τι μούτρα θα κάνετε τώρα. Ελάτε λίγο στη θέση μου: Πώς και με αφήνετε μόνο μου 11 χρονών παιδί να ανοίγω πόρτες νυχτιάτικα; Σας πέρασε από το μυαλό; Όχι, σκεφτείτε το για μια στιγμή. Επειδή εγώ είπαμε ότι θα πω την ιστορία, πρέπει να τη συνεχίσω κιόλας; 
Περιμένετε τόση ώρα, να σας πω τι έγινε μετά. Εγώ είμαι που χτυπάω. Τώρα να σας δω. Δεν μένω πουθενά, δεν με λένε Ιωάννη Θεολόγο, δεν δουλεύω στην ψαραγορά. Το υπονοούμενο είναι πως είμαι ο γνωστός Ιωάννης, αλλά το να γίνεις Απόστολος του Ιησού είναι θέμα πολύ μεγάλης τύχης. Σαν οντισιόν για ταινία στο Χόλιγουντ. Περνάει Αυτός από τον πάγκο με τα ψάρια και σε επιλέγει. Εγώ δεν ήμουν εκεί όμως την κατάλληλη στιγμή. Είχα πεταχτεί για λίγο στο περίπτερο να κάνω κόρτε σε μία πιτσιρίκα. Κι έτσι δεν μπήκα στο κάστινγκ της ζωής Του. Αυτός μια χαρά. Πρωταγωνιστής, ήρωας, μάρτυρας, αθάνατος και έτσι κι αλλιώς κι αλλιώτικα. Φουλ κομπάρσους και υπερπαραγωγή να πούμε και δε συμμαζεύεται. Ούτε τον σταυρό του δεν πρόλαβα να σηκώσω αντί Αυτού. Με πρόλαβε ένας κανάγιας, και μου άρπαξε το τίμιο ξύλο μέσα από τα χέρια. Τελευταία στιγμή, έκλεψα ένα ραπανάκι μπας και με πιάσουνε οι μπάτσοι του Αυτοκράτορα και με σταυρώσουν δίπλα του. Χαμπάρι δεν πήρανε για την κλοπή του ραπανακίου. Και από τύχη ένας άλλος βρέθηκε σταυρωμένος μαζί Του και Αυτός του έδωσε την Θεία Χάρη και του είπε «εσύ θα σταθείς δίπλα μου εις τους Αιώνας των Αιώνων». Και στον άλλο κόσμο θα παραμείνω ανώνυμος και πεινασμένος ψαραγορίτης. Θα μείνω εδώ. Στο Πουθενά. Πίσω από την πόρτα του σπιτιού σας και θα χτυπάω. Γράψτε εσείς τη συνέχεια της ιστορίας. Πάντως, κανείς τυπάκλας δεν πέρασε από μπροστά μου, να μου δώσει τη Θεία Χάρη. Καίγομαι δυο χιλιάδες χρόνια, για μια θέση στην Ιστορία. Περιμένω. Εγώ είμαι που φωνάζω. Αν τύχει και ανοίξετε την πόρτα του σπιτιού σας, μην την κλείσετε ξανά. Ποιος ξέρει ποια ιστορική στιγμή θα σας επισκεφτεί για να σας δώσει άφεση στις απερισκεψίες. Πώς όλος ο κόσμος καίγεται κι εμείς ανησυχούμε. Που δεν πρωταγωνιστήσαμε ούτε στη ζωή μας
Διαβάστε το 13ο αλλά και τα υπόλοιπα μέρη της νουβέλας εδώ.
Κείμενο: Θωμάς Βελισσάρης (Lavart)
Πίνακας: Giovanni Antonio Galli «Ο Ιησούς εκθέτει τις πληγές του»
