Γεώργιος Σουρής, ένας σύγχρονος Αριστοφάνης
«Δυστυχία σου, Ελλάς,
με τα τέκνα που γεννάς!
Ω Ελλάς, ηρώων χώρα,
τι γαϊδάρους βγάζεις τώρα;»
Στις 2 Φεβρουαρίου 1853, γεννιέται στην Ερμούπολη της Σύρου ο Γεώργιος Σουρής. Η οικογένειά του είναι μια από τις πλουσιότερες του νησιού και τον προορίζει για κληρικό, η μοίρα όμως έχει άλλα σχέδια. Η χρεοκοπία αναγκάζει τον πατέρα του να τον στείλει ως υπάλληλο στο κατάστημα ενός θείου του που εργάζεται ως σιτέμπορος στο Ταγκανρόγκ της Ρωσίας. Εκεί μένει μόλις δύο μήνες, αφού αποδεικνύεται αδιάφορος για τις εμπορικές συναλλαγές και είναι μόνιμα προσηλωμένος στο σημειωματάριο που γράφει τους στίχους του.
Το 1879, επιστρέφει στην Ελλάδα και ξεκινά να φοιτά στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, δεν παίρνει όμως ποτέ το πτυχίο του. Για να επιβιώσει, στρέφεται στη δημοσιογραφία, στην οποία αποδεικνύεται ικανότατος. Οι πρώτοι του σατιρικοί στίχοι δημοσιεύονται στα έντυπα Ασμοδαίος του Εμμανουήλ Ροΐδη, Μη χάνεσαι! του Βλάσση Γαβριηλίδη και Ραμπαγάς του Κλεάνθη Τριανταφύλλου.
Σε ηλικία μόλις 30 ετών, ο Σουρής εκδίδει το Ρωμηό, μια έμμετρη σατιρική εφημερίδα εβδομαδιαίας κυκλοφορίας. Ο κόσμος αγκάλιασε αμέσως την προσπάθειά του και επί 36 ολόκληρα χρόνια ο Φασουλής και ο Περικλέτος, οι ήρωες που δημιούργησε, σατιρίζουν τα κακώς κείμενα της κοινωνίας και της πολιτικής της εποχής, χαρίζοντας άφθονο γέλιο στους αναγνώστες.
Το ταλέντο του Σουρή στη σάτιρα είναι πηγαίο, εύστοχο, έξυπνο και καλοπροαίρετο και γι’ αυτό δεν αποκτά ποτέ εχθρούς. Χαρακτηριστικό είναι το απόσπασμα από ένα έργο του στο οποίο περιγράφει το μέσο Έλληνα της εποχής:
Στον καφενέ απέξω σα μπέης, ξαπλωμένος
Του ήλιου τις ακτίνες αχόρταγα ρουφώ
Και στων εφημερίδων τα νέα βυθισμένος
Κανένα δεν κοιτάζω, κανένα δεν ψηφώ.Σε μια καρέκλα τόνα ποδάρι μου τεντώνω,
Το άλλο σε μιάν άλλη, κι ολίγο παρεκεί,
Αφήνω το καπέλο και αρχινώ με πόνο
Τους υπουργούς να βρίζω και την πολιτική!Ψυχή μου! Τι λιακάδα! Τι Ουρανός! Τι φύσις!
Αχνίζει εμπροστά μου ο καϊμακλής καφές
Κι εγώ κατεμπνευσμένος για όλα φέρνω κρίσεις
Και μόνος μου τις βρίσκω μεγάλες και σοφές.
Η δύναμη της πένας του είναι τόσο έντονη, ώστε προτείνεται πέντε φορές για Νόμπελ Λογοτεχνίας, ενώ στις φιλολογικές βραδιές που οργανώνει δίνουν το παρών σπουδαίοι ποιητές και συγγραφείς της εποχής.
Ο ίδιος, ωστόσο, είναι ένας άνθρωπος απλός, ολιγόλογος, μετρημένος, δίχως την παραμικρή έπαρση. Η σύζυγός του, Μαρί Κωνσταντινίδη, με την οποία απέκτησε μια ευτυχισμένη οικογένεια, συνηθίζει να λέει χαριτολογώντας ότι η ίδια μεγαλώνει έξι παιδιά, συμπεριλαμβάνοντας έτσι τον «αδέξιο και ανέμελο» σύντροφό της.
Ο Γεώργιος Σουρής αφήνει την τελευταία του πνοή στις 26 Αυγούστου 1919, στο εξοχικό του στο Νέο Φάληρο. Η κηδεία του γίνεται δημοσία δαπάνη με τιμές που αναλογούν σε στρατηγό, ενώ του απονέμεται, έστω και μεταθανάτια, το παράσημο του Ανώτατου Ταξιάρχη του Σωτήρος για τις υπηρεσίες του προς την πατρίδα.
