Έφυγε ο τελευταίος εκπρόσωπος μιας εποχής που μοιάζει να έχει φύγει ανεπιστρεπτί.
Ο εικαστικός Βασίλης Δημητρίου επί 65 περίπου χρόνια ζωγράφιζε κινηματογραφικές αφίσες στην Αθήνα. Ήταν ο μοναδικός ζωγράφος billboard στην Ελλάδα και ένας από τους τελευταίους αν όχι ο τελευταίος στην Ευρώπη.
Ήταν αυτοδίδακτος και το ταλέντο του φάνηκε σε πολύ μικρή ηλικία, ο πατέρας του όμως τον αποθάρρυνε καθώς δεν ήθελε να «πεθάνει στη ψάθα» παρά τις προτροπές των δασκάλων του. Μετά τον πόλεμο, βρέθηκε στα 14 του δίπλα στον εικαστικό Κώστα Γρηγοριάδη, για πολλά χρόνια, ο οποίος αναγνώρισε το ταλέντο του και του έμαθε την τέχνη της αφίσας, ενώ μετά δούλεψε πλάι στον επιγραφοποιό Βικέντιο Μπέκνερ. Έζησε την μεγάλη του δόξα την δεκαετία του 60, την χρυσή εποχή του ελληνικού κινηματογράφου. Εκείνη τη περίοδο μάλιστα είχε τόση δουλειά, που μπορεί να ζωγράφιζε μέχρι και 10 αφίσες την εβδομάδα ενώ μπορεί να δούλευε ταυτόχρονα σε 12 κινηματογράφους.
Η φήμη του εξαπλώθηκε σε παγκόσμιο επίπεδο και πολλά πρακτορεία έκαναν αφιέρωμα σε αυτόν, συμπεριλαμβανομένων των New York Times και του Γαλλικού Πρακτορείου Ειδήσεων. Η νουάρ αισθητική του έφερνε μια αίσθηση της παλιάς αίγλης του κινηματογράφου και η νοσταλγία αυτή απεικονιζόταν σε όλα του τα έργα ανεξαρτήτως χρονολογίας. Τα τελευταία του χρόνια κοσμούσε με τα έργα του τον κινηματογράφο Αθήναιον στους Αμπελόκηπους, κρατώντας ζωντανή τη μαγεία του παλιού σινεμά, με μία τέχνη η οποία έχει σχεδόν ολότελα εξαφανιστεί με την άνοδο του digital printing. Τους τελευταίους 12 μήνες πάλευε με τη νόσο του Πάρκινσον, ασθένεια που έκανε το χέρι του να τρέμει αλλά δεν τον σταμάτησε από το να δημιουργεί. « Όταν σταματήσω ν’ αναπνέω, τότε θα σταματήσω να ζωγραφίζω» έλεγε και το εννοούσε. Έφυγε πλήρης ημερών σε ηλικία 85 ετών.
Κείμενο: Θεοδωρίδου Ελένη (Lavart)
