Ο αγαπημένος καλλιτέχνης μίλησε για όσα τον προβληματίζουν…
Με αφορμή την προγραμματισμένη εμφάνισή του στη Μονή Λαζαριστών, όπου θα ερμηνεύσει κομμάτια των Ανδρέου-Καζαντζή, και λίγο μετά την κυκλοφορία του δίσκου “Έλλης Άηλαντ”, ο Απόστολος Ρίζος περνά μια… βόλτα από την Lavart και συζητάει για… πολλά.
Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – 13 Ιουλίου, Μονή Λαζαριστών, παρέα με την Κορίνα Λεγάκη σε κομμάτια των Γιώργου Ανδρέου και Γιώργου Καζαντζή…
Απόστολος Ρίζος – Εκεί λοιπόν, θα γίνει η συναυλία αυτών των δύο αγαπημένων συνθετών και έχω την χαρά και την τιμή να ερμηνεύσω τραγούδια τους και χαίρομαι που θα βρεθώ σε αυτόν τον χώρο, που συμβαίνουν τόσο ωραίες εκδηλώσεις, όπου για μένα είναι και η πρώτη φορά που θα παίξω εκεί.
Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία;
Απόστολος Ρίζος – Κάποια στιγμή πριν από περίπου 3 μήνες, ο Γιώργος Καζαντζής μου πρότεινε, εν όψει κάποιων εμφανίσεων που θα έκανε με τον Γιώργο Ανδρέου το καλοκαίρι, αν θα ήθελα να είμαι μαζί τους. Εννοείται πως αυτό δεν είχε δεύτερη σκέψη, καθώς πάντα σε όλες μου τις παραστάσεις υπάρχουν τραγούδια και των δύο, όπως για παράδειγμα οι «Μέλισσες» του Καζαντζή, ένα τραγούδι που το αγάπησα απ’ όταν κυκλοφόρησε. Έχω διανύσει πολλά «χιλιόμετρα» με αυτό το τραγούδι και ακόμη το λέω σε όλες μου τις συναυλίες. Μάλιστα, σε μία προσωπική μου εμφάνιση φέτος τον χειμώνα στη Θεσσαλονίκη, βρέθηκε εκεί και ο Γιώργος Καζαντζής, με άκουσε και κάπως έτσι μάλλον προέκυψε και η ιδέα της συνεργασίας. Συνεργαστήκαμε δισκογραφικά στον «Πίτερ Παν», που είχε μελοποιήσει ο ίδιος και είχε ανέβει στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, όπου ερμήνευσα τα τραγούδια του ομώνυμου ρόλου στο CD που κυκλοφόρησε πέρσι τα Χριστούγεννα. Από την άλλη, με τον Γιώργο Ανδρέου υπάρχει μία σχέση χρόνων, ήταν παραγωγός του προηγούμενού μου δίσκου (‘6’), είχε αναλάβει την επιμέλεια της ηχογράφησης. Με την Κορίνα Λεγάκη είχαμε συναντηθεί ξανά επί σκηνής πέρσι σε κάποιες συναυλίες που έγιναν για τον Μάνο Ελευθερίου. 
Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Άρα ήσουν εξοικειωμένος με τις μουσικές των δύο αυτών συνθετών. Είχες μελετήσει δικές τους δημιουργίες.
Απόστολος Ρίζος – Είναι δύο από τους αγαπημένους μου συνθέτες από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να ασχολείται με την μουσική.
Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Θα επισκεφθείτε κι άλλες περιοχές της Ελλάδας με την συγκεκριμένη παράσταση;
Απόστολος Ρίζος – Απ’ όσο γνωρίζω υπάρχει μία εμφάνιση στην Κοζάνη στις 24 Ιουλίου και στο Φεστιβάλ Αστυπάλαιας στις 11 Αυγούστου.
Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Διαβάζω σε μία συνέντευξή σου: «Με γοητεύει η μελαγχολία. Σε προκαλεί να κάνεις ‘βουτιές’ στα βαθιά». Πιστεύεις πράγματι στη σύνδεση ανάμεσα στη μελαγχολία και την καλλιτεχνική έξαρση;
Απόστολος Ρίζος – Βεβαίως. Με την έννοια αυτή, ως μία «βουτιά» στα βαθιά, μπορείς να ανακαλύψεις θησαυρούς. Είναι μία από τις προϋποθέσεις της έμπνευσης και της δημιουργίας. Δεν είναι η μόνη αλλά είναι μία από αυτές. Φυσικά, δεν πρέπει να μπερδεύουμε αυτού του είδους τη μελαγχολία με παθολογικά αίτια και καταστάσεις, όπως είναι η κατάθλιψη ή κάτι άλλο. Είναι διαφορετικές έννοιες. Η μελαγχολία δηλαδή ως περισυλλογή, που οδηγεί με την σειρά της σε ένα άνοιγμα ή τουλάχιστον προς το φως.
Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Από τις μεγαλύτερές σου αγάπες είναι οι θεματικοί δίσκοι. Δίνεις ιδιαίτερη σημασία στη ‘συνδεσιμότητα’ μεταξύ των κομματιών σε επίπεδο ήχου και νοήματος;
Απόστολος Ρίζος – Εμένα προσωπικά με βοηθάει πάρα πολύ να δημιουργείται ένα πλαίσιο, αν θες, ένας «κόσμος», που έχει μια δική του μορφή, μία δική του οντότητα και έτσι αντιλαμβάνομαι και τους θεματικούς δίσκους που είχα από παιδί και από την ελληνική και από την ξένη δισκογραφία. Pink Floyd, Μάνο Χατζηδάκι. Ήτανε δίσκοι, οι οποίοι ήταν «έργα» με όλη τη σημασία της λέξης, ακολουθούσαν δηλαδή μία αρχή, μία μέση και ένα τέλος και ήταν ακόμη πιο γοητευτικό, όταν από αυτούς τους θεματικούς δίσκους έβγαιναν κομμάτια, που μπορούσαν να σταθούν και μόνα τους.
Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Φαντάζομαι ότι εσύ, που είσαι παράλληλα και δημιουργός, το εκτιμάς αυτό δυο φορές, όταν συμβαίνει.
Απόστολος Ρίζος – Είναι δύσκολο αλλά αυτό είναι και το ζητούμενο κάθε φορά, δηλαδή μέσα στο θεματικό να υπάρχει κάτι που μπορεί να παιχτεί και μόνο του. Είναι μία πρόκληση για τον δημιουργό αλλά έχει μεγάλη σημασία.
Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Πώς αντιδράς στον χαρακτηρισμό ‘νέος καλλιτέχνης’; Πόσο εύκολο είναι να τον αποδεχτείς, όταν έχεις ήδη διαγράψει μία σπουδαία πορεία ετών; Σου το ρωτάω, διότι έχει τύχει να το διαβάσω και εξεπλάγην.
Απόστολος Ρίζος – Κοίταξε, δεν βρίσκομαι σε αμήχανη θέση, όταν το ακούω. Απλώς, δημιουργείται ένα μειδίαμα και είναι κάτι που σε αυτό δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Με την αναζήτηση που κάνει κάποιος που ενδιαφέρεται για σένα στον «ωκεανό» της Google, σε αυτό το χαοτικό τοπίο, εάν δεν αντλήσεις πληροφορίες από επίσημες πηγές, μπορεί ενδεχομένως να βρεθείς σε μία πλάνη. Πιστεύω ότι έχει να κάνει με την όχι και τόσο καλή αναζήτηση. Από την άλλη, ίσως μπερδεύει και το νεαρό της ηλικίας, διότι ξεκίνησα από πολύ μικρός. Ο δίσκος, ας πούμε, με τα τραγούδια του Νίκου Ζούδιαρη (Ένας κύκνος κλαίει, EMI), που περιλαμβάνει και το «Τι να θυμηθώ», βγήκε όταν ήμουν 22 χρονών, το 2000.
Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Εάν κάποιος μου πει σε μία συζήτηση πως δεν γνωρίζει τη μουσική σου, ποιο κομμάτι θα ήθελες να του προτείνω να ακούσει πρώτο, για να πάρει μία καλή ‘γεύση’;
Απόστολος Ρίζος – Νομίζω ότι το «Τι να θυμηθώ» είναι από τα πιο χαρακτηριστικά, η «Φυσαλίδα», το «Γυάλινη μικρή κουκλίτσα» από τον Τεμπέλη Δράκο (2005) που κάναμε με τον Γιώργο Χατζηπιερή, το «Ψάρι» και το «Σ’ αυτή τη χώρα». Πιστεύω ότι αυτά δημιουργούν μία καλή πρώτη εικόνα για το τι περίπου τραγουδάω.
Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Με πρόλαβες, διότι ήθελα να σε ρωτήσω για ένα από τα κομμάτια που έχεις «δισκογραφήσει» και ξεχωρίζω για την δυναμική του περιεχομένου του. Είναι το «Σ’ αυτή τη χώρα». Πόσο μεστός, περιεκτικός και εύστοχος στίχος; Νομίζω πως η Τάμμυ Τσέκου αξίζει συγχαρητήρια.
Απόστολος Ρίζος – Όπως και το «Ποια νίκη», που έχει γράψει επίσης η Τάμμυ. Ξέρεις, όταν πρόκειται να μελοποιήσω στίχους κάποιου άλλου, εάν δεν μου εμπνεύσει τη μελωδία και την ενορχήστρωση του κομματιού την ώρα που το δουλεύω ή έστω σε ένα πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, δύσκολα μετά θα καθίσω να το «ζορίσω». Με είχε συνεπάρει το συγκεκριμένο κομμάτι, σχεδόν ακαριαία μου βγήκε και η μουσική. Εκείνο το διάστημα γίνονταν και οι Αγώνες Δημιουργίας Ελληνικού Τραγουδιού από την Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, όπου το είχαμε στείλει και είχε διακριθεί. Χαίρομαι που σου δημιουργεί κι εσένα αυτά τα συναισθήματα.
Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Πρόσφατα κυκλοφόρησες σε ψηφιακή μορφή το 45άρι ‘Έλλης Άηλαντ’. Δύο ιδιαίτερα κομμάτια, μία «ωδή» στο βάσανο της ξενιτιάς. Πώς προέκυψε αυτή η ιδέα και τι ήταν εκείνο που σε οδήγησε στην επιλογή των συγκεκριμένων τραγουδιών;
Απόστολος Ρίζος – Ήταν κάτι που μου συνέβη ξαφνικά ένα πρωί, όμως η απόφαση για το ποια θα είναι τα κομμάτια «ζυμωνόταν» μέσα μου καιρό. Αυτό γιατί μιλάμε για δύο τραγούδια που ένιωσα να έχουν βαθιά συγγένεια μεταξύ τους: το «Ντούρου-Ντούρου», που είναι παραδοσιακό και έχω επίσης πολλά ‘χιλιόμετρα’ μαζί του επί σκηνής, παίζοντάς το με εξαιρετικούς μουσικούς μες στα χρόνια, και το «Δυστυχία σου, Ελλάς», αυτό το ποίημα του Γιώργου Σουρή, που το παίζαμε φέτος σε όλες τις εμφανίσεις. Ώσπου μέσα από τις ζωντανές εμφανίσεις μας με την «πολυμήχανη» μπάντα, έφτασαν και τα δύο σε μία μορφή που με αντιπροσωπεύει πλήρως. Λειτούργησαν μέσα μου σαν ξόρκι σε όλο αυτό που μας συμβαίνει κοινωνικά και πολιτικά, που είναι σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα από τότε που γράφτηκαν και νομίζω ότι αυτά τα δύο τραγούδια δεν θα μπορούσαν να μην είναι μαζί ως καταγραφή. Έχουν μία πολύ βαθιά μουσική συγγένεια και με συντονίζουν απόλυτα με την σύγχρονη πραγματικότητα, παρ’ όλο που είναι γραμμένα 100 χρόνια πριν.
Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Ξεχωριστά κομμάτια αν μη τι άλλο.
Απόστολος Ρίζος – Το «Δυστυχία σου, Ελλάς» είναι ένας καθρέφτης της κατάστασης του Έλληνα, ο οποίος βλέπεις ότι επί της ουσίας δεν αλλάζει διαχρονικά. Από την άλλη, το «Ντούρου-Ντούρου» είναι παραδοσιακό τραγούδι των Ελλήνων της Αμερικής και σημαίνει το «μπούρου-μπούρου», την φασαρία. Αναστενάζει τις κοινωνικές ανησυχίες μες στη βαβούρα αυτού του κόσμου, κυριολεκτικά ή μεταφορικά, που είναι ίδια για κάποιον, είτε όταν βρίσκεται σε έναν τόπο οικείο είτε σε κάποιον άλλο, στον οποίο κάποιος φεύγει για να αναζητήσει ένα καλύτερο μέλλον. Αυτό που θα μπορούσα να πω για τα τραγούδια είναι ότι μου δημιουργούσαν ποιητικούς συνειρμούς σε συνδυασμό με την τωρινή κοινωνικοπολιτική κατάσταση, όπως και με κάποιους φίλους που έχουν φύγει στο εξωτερικό και αυτοί οι συνειρμοί είναι ένα θέμα που θα μπορούσαμε να μιλάμε για ώρες. Αυτό που ένιωσα πάρα πολύ ήταν ότι αυτά τα δύο κομμάτια ήταν σαν δύο όψεις ενός νομίσματος, θέλησα να τα καταγράψω, να τα μοιραστώ, τα ένιωθα έτοιμα, με εκφράζουν κι εκφράζομαι κι εγώ μέσα από αυτά και τα έβαλα να συνομιλήσουνε σαν να ‘ναι δυο πλευρές από το ίδιο δισκάκι, όπως έκαναν παλιά με τα 45άρια. Ως τραγούδια που γράφτηκαν πριν από 100 χρόνια, είπαμε να τα ηχογραφήσαμε στο στούντιο Odeon με τον εξαιρετικό ηχολήπτη Ηλία Λάκκα παίζοντας ζωντανά όπως έκαναν παλιά.
Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Πιάστηκα τώρα απ’ αυτό που είπες για φίλους που έφυγαν στο εξωτερικό. Είναι η μετανάστευση ή και η προσφυγιά μία πτυχή του κόσμου που κουβαλάς στις ερμηνείες και τις ζωντανές σου εμφανίσεις;
Απόστολος Ρίζος – Προφανώς και υπάρχει αυτή η αντανάκλαση, όπως υπάρχει και για άλλες καταστάσεις που συμβαίνουν κοινωνικά και πολιτικά. Θεωρώ ότι συνυπάρχω με τους συνανθρώπους μου, δεν είμαι αποκομμένος από την κοινωνία και με φυσιολογικό τρόπο αφουγκράζομαι το τι συμβαίνει γύρω μου.
Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Μου αρέσει αυτή η αναφορά που έκανες στην «αντανάκλαση» και μου ‘ρχεται στο μυαλό ο στίχος από το «Αμαρτωλό» της Νένας Βενετσάνου που λέει «εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω». Πώς βίωσες – και ενδεχομένως εξακολουθείς να βιώνεις – όλη αυτή την ιστορία με το προσφυγικό ζήτημα και τις διαστάσεις που έχει πάρει στην Ελλάδα;
Απόστολος Ρίζος – Θα ανοίξουμε μεγάλο θέμα τώρα, για το οποίο μπορούμε να πούμε πάρα πολλά και να το δούμε από πολλές οπτικές. Πάντως, ένα είναι σίγουρο: ότι οι άνθρωποι αυτοί σε καμία περίπτωση δεν ήθελαν να βρεθούν σε μία τέτοια κατάσταση. Σε μία χώρα, η οποία ήταν μία εξαιρετική χώρα, μιλώντας για την Συρία. Νομίζω ότι η λύση που θα βρεθεί κάποια στιγμή, που δεν ξέρω αν μπορεί να βρεθεί από τη μία μέρα στην άλλη, τουλάχιστον θα πρέπει να έχει πάντα θετικό πρόσημο, να μην είναι σε καμία περίπτωση περιοριστική. Αυτό το θεωρώ αυτονόητο και οφείλουμε να κινηθούμε πάνω σε αυτό σε ανθρώπινο επίπεδο. Από την άλλη, το να λειτουργούν ή να δημιουργούνται κάποιες δομές ή να γίνονται τέλος πάντων κάποιες κινήσεις επί της ουσίας, για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα αυτό στη βάση του είναι κάτι που δεν μπορούμε να το συζητήσουμε σε μία κουβέντα τηλεφωνικά.
Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Μπορεί να στηθεί μία ολόκληρη συνέντευξη πάνω σε αυτό.
Απόστολος Ρίζος – Ναι, ναι. Έχω, ας πούμε, εικόνες, όπως όταν παίζαμε κάποια στιγμή στη Μυτιλήνη και εκεί έχεις να κάνεις άμεσα και ακαριαία με την πραγματική τραγικότητα. Δεν είναι δηλαδή ότι απλώς βλέπεις από μακριά μία εικόνα και σκέφτεσαι και κάνεις αναλύσεις θεωρητικές ή πρακτικές ή ιδεολογικές ή ανθρωπιστικές. Όταν κάτι το βλέπεις από κοντά και το βιώνεις, νομίζω ότι δεν γίνεται να μην φορτιστείς με πρόσημο ανθρωπιστικό και να το δεις έτσι. Και νομίζω επίσης ότι αυτοί που παίρνουν αποφάσεις δεν έχουν βρεθεί άμεσα και ακαριαία σε μία συνθήκη που να το δουν ρεαλιστικά μπροστά τους. Δεν ξέρω τι άλλο να πω. Σε γενικές γραμμές είμαι πάρα πολύ κοντά στα όρια του να θυμώνω με τους συσχετισμούς και τους τρόπους που δημιουργούνται για να λειτουργεί αυτό που λέμε «πολιτικό σύστημα». Είναι τραγικό, όταν παίρνονται αποφάσεις για τις ζωές πολλών ανθρώπων, να αποφασίζουν λίγοι και κατά κάποιο τρόπο να μη μπορούν να ξέρουν τις επιπτώσεις που θα έχουν αυτές τους οι αποφάσεις στις ζωές των ανθρώπων. Πάντα ήταν τραγικό και θα συνεχίσει να είναι.
Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Πάμε λιγάκι πάλι πίσω στη μουσική; Εάν μου ζητούσαν να χαρακτηρίσω την φωνή σου – ή καλύτερα την χροιά σου –, το πρώτο επίθετο που μου ‘ρχεται στο μυαλό είναι «επαναστατική». Αλήθεια, αγαπάς την φωνή σου; Γνωρίζω καλλιτέχνες, οι οποίοι έχουν δηλώσει ότι – τουλάχιστον στο ξεκίνημα της καριέρας τους – δεν ήταν απόλυτα εξοικειωμένοι μαζί της.
Απόστολος Ρίζος – Μαζί τους είμαι κι εγώ μ’ αυτούς που το λένε αυτό! (γέλια) Στο ξεκίνημά μου αυτό ακριβώς ένιωσα κι εγώ. Σίγουρα είναι θέμα εξοικείωσης, το να συνηθίσεις δηλαδή να ακούς την φωνή σου να τραγουδάει. Αλλά ναι, είναι «σοκαριστικό» την πρώτη φορά. Θυμάμαι, όταν ήμουν 22 χρονών και είχα ακούσει τον εαυτό μου – όχι στο CD, αυτό δεν τολμούσα να το ακούσω! – στο ραδιόφωνο, είχα νιώσει απερίγραπτα. Ένας συνδυασμός αμηχανίας, «ντροπής», επιφωνημάτων. Στην πορεία το συνηθίζεις, πάντα όμως έχοντας κατά νου το να βελτιώνεσαι. Όχι από την άποψη του να γίνεται πιο ωραίο αυτό που φαντάζεσαι ότι ακούς από τον εαυτό σου. Εμένα με ενδιαφέρει να βλέπω μία εξέλιξη μέσα στα χρόνια, παρά να βλέπω η εξέλιξη αυτή να είναι μόνο αισθητική, όπως μπορεί να συμβαίνει συχνά σε περιπτώσεις άλλων καλλιτεχνών.
Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Εννοείς σε επίπεδο τεχνικής περισσότερο;
Απόστολος Ρίζος – Όχι τεχνικής, αλλά ουσίας. Εμένα με ενδιαφέρει η εξέλιξη και η βελτίωση ενός ερμηνευτή στο να μπορεί να γίνεται δίοδος του λόγου προς τον ακροατή, γιατί είναι αυτό που με προσδιορίζει κι εμένα και προκαλεί όλο μου το ενδιαφέρον. Ο λόγος, ο στίχος πιο πολύ από τη μουσική, που την θεωρώ σαν ένα καλό «φλερτ».
Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Α αλήθεια; Εμένα το πρώτο πράγμα που θα με ‘κρατήσει’ σε ένα κομμάτι νομίζω πως είναι η μουσική. Μία καλή εισαγωγή, ας πούμε.
Απόστολος Ρίζος – Έτσι είναι. Η μουσική είναι ένα καλό «φλερτ», δημιουργεί την πρώτη επιθυμία. Όμως, η βαθιά γνωριμία είναι ο στίχος. Συνδέεσαι με ένα τραγούδι και κρατάει η σχέση χρόνια, γιατί κάπου έχεις «κλειδώσει» με κάποια εικόνα που σου φέρνει ο στίχος. Αυτό, κοίταξε, συμβαίνει και με μελωδίες ορχηστρικές, οι οποίες δημιουργούν πολύ ισχυρές εικόνες.
Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Ισχύει ότι τρέφεις μία ιδιαίτερη αγάπη προς το παραδοσιακό και δημοτικό τραγούδι;
Απόστολος Ρίζος – Ναι, φυσικά και ισχύει.
Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Τι είναι αυτό που ξεχωρίζεις στο συγκεκριμένο είδος και σου ασκεί τόση γοητεία;
Απόστολος Ρίζος – Δεν θα έλεγα ότι μελετώ συστηματικά το παραδοσιακό είδος. Πρόκειται για ένα είδος πολυσύνθετο, πολυσχιδές και σχεδόν ατελείωτο. Όμως, είναι μία βάση, και λόγω της χώρας στην οποία ζούμε, αυτό προϋπάρχει, απ’ αυτό έχουν δημιουργηθεί μες στα χρόνια, και κυρίως τον προηγούμενο αιώνα, εξαιρετικά έργα. Από αυτό δημιουρήθηκε η αλυσίδα του ελληνικού τραγουδιού, το υλικό της οποίας είναι στοιχεία και χαρακτηριστικά από αυτό που λέμε «παράδοση», μια συσσωρευμένη κοινωνική εμπειρία αιώνων. Αφετηρία ήταν το παραδοσιακό τραγούδι, και οι επόμενοι κρίκοι είναι κομμάτια με ονοματεπώνυμο, διότι, στη συνέχεια, τον προηγούμενο αιώνα, άρχισε να μπαίνει και ονοματεπώνυμο στις δημιουργίες. Αναφέρομαι σε τραγούδια όπως τα ρεμπέτικα ή σμυρναίικα, τα λαϊκά και τα τραγούδια της μεταπολίτευσης. Πάντως, για να ολοκληρώσω, δεν θα έλεγα πως έχω ένα αγαπημένο είδος, δεν μπορώ να φανταστώ ακριβώς τι σημαίνει «είδος», να το παρακολουθήσω ή να το μάθω. Μπαινοβγαίνω μέσα στα είδη και προσπαθώ να ανακαλύψω ένα μονοπάτι που να τα ενώνει όλα. Υπάρχει αυτό το μονοπάτι, είναι χαραγμένο και προσπαθώ να το βρω και να το περπατήσω.
Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Θα έκανες εύκολα αλλαγές στον ήχο και το ύφος της μουσικής σου; Πόσο δεκτικός είσαι στους πειραματισμούς;
Απόστολος Ρίζος – Είμαι πάρα πολύ δεκτικός νομίζω. Αυτό μπορεί να το παρατηρήσει κάποιος μες στα χρόνια σε όλα τα projects που έχουν συμβεί κατά καιρούς και στα προσωπικά αλλά και σε επίπεδο συνεργασιών. Είναι ζητούμενο για μένα αυτό. Τα ηχοχρώματα που δημιουργούνται από τα όργανα που χρησιμοποιούμε για να «ντύσουμε» τις μελωδίες και τα λόγια είναι ένας κόσμος μαγικός και ατελείωτος. Μπορεί, βέβαια, να συμβεί να κρατήσει η γοητεία ενός κατασταλαγμένου ηχοχρώματος που βγαίνει από μία ομάδα για πιο μεγάλο διάστημα. Όμως, αυτό συνήθως κάνει τον κύκλο του, εάν σε ενδιαφέρει και αναζητάς ένα είδος εξέλιξης, και έπειτα ξεκινάει ένας καινούριος.
Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Άρα θα έλεγες ότι προτιμάς την σιγουριά της επιτυχημένης συνταγής ή εκτιμάς περισσότερο τους καλλιτέχνες που τολμούν να δοκιμάζουν και να δοκιμάζονται, ακόμη κι αν αυτή η δοκιμή δεν τους ‘βγαίνει’ στο τέλος;
Απόστολος Ρίζος – Την επιτυχημένη συνταγή δεν την προτιμώ. Ακόμη και από καλλιτέχνες που βλέπω ότι επαναλαμβάνονται σε επίπεδο ήχου θα περίμενα μία εξέλιξη, όχι μία πλήρη ανατροπή κατ’ ανάγκη αλλά μία εξέλιξη. Μερικοί το καταφέρνουν. Είμαι γενικά υπέρ της άποψης ότι δεν πρέπει να «κλειδώνεις» σε κάτι που θεωρείς ότι είναι σίγουρο. Είναι πολύ σημαντικό κάθε φορά να υπάρχει μία νέα αφετηρία, μία νέα αρχή. Καμιά φορά αυτό σου το προκαλούν και τα τραγούδια που γράφεις, όπου ζητούν να βάλουν άλλα «ρούχα», να «ντυθούν» αλλιώς σε μία εποχή που έχει κρύο ή ζέστη.
Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Και γενικότερα υπάρχουν καλλιτέχνες, οι οποίοι περνούν από διάφορα είδη και το κάνουν καλά, γιατί έχουν την φωνητική και καλλιτεχνική ‘μαγκιά’ για να το υποστηρίξουν και άλλοι που μένουν για πάντα, όπως είπες, ‘κλειδωμένοι’ σε αυτό που βλέπουν ότι τους ‘πηγαίνει’. Άρα δεν ισχύει στον χώρο της μουσικής το ‘έκαστος εφ’ ω ετάχθη’;
Απόστολος Ρίζος – Όχι, εγώ δεν το πιστεύω αυτό. Τουλάχιστον όχι σε επίπεδο ψαξίματος ήχου. Είναι τόσο δυναμική η κατάσταση, καθόλου στατική αν θέλεις να το δεις έτσι, όπου έχει μόνο εξέλιξη και δρόμο.
Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Να κλείσω με κάτι πιο φιλοσοφικό; «Το αύριο που χάνεται σε λάθη μπερδεμένα, στο χθες πάντα πιάνεται και ζει απ’ τα χαμένα». Να υποθέσω πως συμφωνείς με τον συγκεκριμένο στίχο του Γιώργου Γκώνια; Τελικά, μένουμε πάντα δέσμιοι του παρελθόντος και ζούμε απ’ αυτό.
Απόστολος Ρίζος – Μπορεί να συμβαίνει. Αν συμβαίνει και θέλουμε να οδηγηθούμε κάπου, το κάνουμε, γιατί αναζητούμε κατά κάποιο τρόπο μία λύτρωση για τις ημέρες που θα ‘ρθουν, να τις ξορκίσουμε. Ζούμε σε πράγματα που έγιναν χθες, στο παρελθόν και αναζητούμε την λύτρωση, αν είναι αρνητικές καταστάσεις, για να μην ξανασυμβούν. Πάντως, η χρυσή τομή περιέχει και τα δύο. Δηλαδή, προφανώς είσαι αποτέλεσμα όσων έχουν συμβεί στο παρελθόν και προφανώς θα είσαι κάποια στιγμή αποτέλεσμα όσων θα συμβούν στο μέλλον. Απλώς, δεν το γνωρίζεις. Κοιτώντας πίσω, δε σημαίνει απαραίτητα ότι διακρίνεις και αναγνωρίζεις και κατανοείς. Όταν όμως το καταφέρεις αυτό, απελευθερώνεσαι στα επόμενά σου βήματα. Ξυπνάς μέσα σου και δημιουργείται μία σπίθα, όπως αυτή που έχουν οι εξερευνητές. Κάποιες φορές, είναι πολύ επικίνδυνο να κοιτάζεις το παρελθόν. Μπορεί να σου δημιουργήσει ίλιγγο και να σε ρίξει σε γκρεμό.
Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Πολλοί είναι πάντως της άποψης πως «ό,τι έγινε, έγινε».
Απόστολος Ρίζος – Δεν συμφωνώ με αυτό. Το «ό,τι έγινε, έγινε» είναι μία λύση ανάγκης, όταν λέγεται, και στην πραγματικότητα θεωρώ ότι μπορεί να σου δημιουργήσει κάτι που θα σε κυνηγάει και θα το βλέπεις συνεχώς μπροστά σου, ενώ δεν θέλεις να το δεις. Είναι όλα θέμα ισορροπίας.
Γιάννης Καρακασίδης (Lavart) – Τι έχουμε να περιμένουμε στο άμεσο μέλλον από εσένα; Θα ήμουν βιαστικός αν ρωτούσα από τώρα για χειμερινές εμφανίσεις;
Απόστολος Ρίζος – Ναι, θα ήταν λιγάκι βιαστικό να μιλήσουμε από τώρα για πράγματα που θα γίνουν από τον Οκτώβριο και μετά. Όμως, μπορώ να σου πω πως ετοιμάζουμε κάτι πολύ όμορφο, ένα όνειρο που είχα από παιδιί κι εύχομαι να γίνει πραγματικότητα. Κατά τα άλλα, θα συνεχίσουμε τις εμφανίσεις το καλοκαίρι με την πολυμήχανη μπάντα, θα βρεθώ σε κάποιες συναυλίες του Γιώργου Ανδρέου και του Γιώργου Καζαντζή και ετοιμάζω κάτι νέο σε επίπεδο δημιουργίας, κάποια νέα τραγούδια που αυτό τον καιρό με «βασανίζουν» αρκετά και ζω μαζί τους. Ήταν γενικά μία πολύ έντονη περίοδος αυτή που πέρασε και νιώθω ότι έχει φτάσει στο σημείο να μην κλείνει ο κύκλος, αν δεν γραφτούν αυτά τα τραγούδια. Και πάλι επιστρέφω στην περιέργεια του εξερευνητή που σου έλεγα προηγουμένως.
Συνέντευξη: Γιάννης Καρακασίδης (Lavart)
Πηγές φωτογραφιών: 1 – 2 – 3 – 4
