Μια ακόμη μαγική και μια ακόμη ξεχωριστή βραδιά με τον Γιάννη Χαρούλη, αυτή τη φορά στο Φράγμα της Θέρμης στη Θεσσαλονίκη!
Σε παγκόσμιο κλίμακα υπάρχει το φαινόμενο του θερμοκηπίου που έχει να κάνει με την υπερθέρμανση του πλανήτη, σε ελληνικό επίπεδο πάλι, έχουμε το «φαινόμενο» Γιάννης Χαρούλης που έχει να κάνει με την υπερθέρμανση των ψυχών. Γιατί κάτι τέτοιο συμβαίνει κάθε φορά που βγαίνει ο Κρητικός ερμηνευτής στη σκηνή, ζεσταίνει όλο σου το είναι με τις μουσικές και την ενέργειά του, κάνοντας όλους τους παρευρισκόμενους κοινωνούς μιας ψυχικής ανάτασης, ενός πανηγυρογλεντιού που δεν μπορεί παρά να σου φτιάξει τη διάθεση.
Έχω πάει καμιά 20αριά φορές στο Φράγμα της Θέρμης, ίσως τον πιο όμορφο ανοιχτό συναυλιακό χώρο της Θεσσαλονίκης (με μοναδικό μελανό στοιχείο την δυσκολία μετακίνησης, κάτι που κάνει επιβεβλημένη τη χρήση αυτοκινήτου και κατ’ επέκταση μαρτυρική την εξεύρεση πάρκινγκ, να τα λέμε όλα), την μία μάλιστα πάλι σε συναυλία του Χαρούλη, αυτό που γινόταν χθες όμως, όσον αφορά τον κόσμο ήταν κάτι μοναδικό. Περίπου 10.000 άτομα χωρισμένα ουσιαστικά σε τρία επίπεδα αφέθηκαν σ’ ένα μουσικό ταξίδι από την Κρήτη μέχρι την Ήπειρο. Στο πρώτο επίπεδο μπροστά στη σκηνή, αλλά και στο γενικότερο χώρο πλησίον της, ένα μεγάλο μέρος του κόσμου όρθιοι χοροπηδούσαν και τραγουδούσαν λες και έκαναν βοηθητικά φωνητικά στο «κοπέλι» και την κομπανία του. Πίσω από αυτούς, καθιστοί σε μπόλικες σειρές από καρέκλες άνθρωποι λίγο μεγαλύτερης ηλικίας απολάμβαναν τη συναυλία με τον δικό τους, κάπως πιο ήσυχο τρόπο, ενώ ακόμα πιο πίσω ένας αρκετά μεγάλος αριθμός ανθρώπων καθόταν στα χώματα, πάνω στο λοφάκι που υπάρχει στο χώρο, λες και έκαναν ένα αυτοσχέδιο πικ νικ.
Ήταν πραγματικά φανταστικό να βλέπεις οικογένειες με παιδιά, ζευγαράκια, παρέες νέων, αλλά και μεγαλυτέρων να βιώνει ο καθένας τη στιγμή με τη μορφή που τον εκφράζει περισσότερο, ήταν σαν να συνέβαιναν τρεις συναυλίες σε συσκευασία μιας. Και αυτό είναι ένα ακόμα χαρακτηριστικό των εμφανίσεων του Χαρούλη, σου δημιουργεί την αίσθηση ότι δεν έχεις παρακολουθήσει μια απλή συναυλία, αλλά κάτι πολύ περισσότερο.
Όσον αφορά τα τραγούδια, πέρα από τα δικά του αγαπημένα, όπως συνηθίζει άλλωστε, είπε κάποια του Θανάση Παπακωνσταντίνου (εκπληκτική η εκτέλεση στο «Όταν χαράζει»), δυο του Μάλαμα (πανέμορφο το «Γράμμα»), Παπάζογλου («Εγώ δεν είμαι ποιητής»), ενώ προς το τέλος τραγούδησε «για τα παιδιά που μείναν μέχρι τόσο αργά» το «Σου μιλώ και κοκκινίζεις», μας αφιέρωσε τα «Αγρίμια κι αγριμάκια» και καληνύχτισε «ξενυχτώντας στην πόρτα μας».
Σε κάτι τόσο όμορφο, αρκετοί είναι αυτοί που ψάχνουν να βρουν τα ψεγάδια (γιατί τέτοιοι είμαστε..). Κάποιοι μπορεί να τον κατηγορήσουν ότι ερμηνεύει πολλά τραγούδια άλλων καλλιτεχνών (ισχύει, αλλά αφού το κάνει τόσο ωραία, γιατί να σ’ ενοχλεί κάτι τέτοιο; ), άλλοι λένε πως δεν παίζει τις πέντε ώρες που μπορεί να παίξει ο Θανάσης ή ο Σωκράτης (κι όμως παίζει κοντά στις τρεισήμισι ώρες χωρίς σταματημό και χωρίς καμιά έκπτωση σε ενέργεια), ενώ κάποιοι άλλοι θεωρούν πως είναι μια μόδα και θα περάσει (κι ας περνούν τα χρόνια όντας ο μοναδικός καλλιτέχνης του «έντεχνου» χώρου που γεμίζει ασφυκτικά κάθε μέρος στο οποίο εμφανίζεται). Για μένα ο Χαρούλης δεν είναι μόδα, είναι μια σταθερά που υπάρχει σε τούτη την πλάση για να σε ανεβάζει, να σε ταξιδεύει, να σου φτιάχνει τη διάθεση. Και γι’ αυτό θα είμαι πάντα μαζί του, για να μου ζεσταίνει την ψυχή…
Κείμενο: Ορέστης Μανασής (Lavart)
Φωτογραφίες: Βασίλης Μπόνης (Lavart)
