Πως πέντε μέρες στο Χονγκ Κονγκ ήταν αρκετές για να ενωθεί η τσακαλοπαρέα των Blur, φτιάχνοντας μάλιστα καινούριο cd.
[dropcap size=big]Έ[/dropcap]να από τα πιο κλασικά ερωτήματα που απασχολούσε τους βρετανούς -κυρίως- μουσικόφιλους τη δεκαετία του 90 ήταν το εξής: Blur ή Oasis; Αν και η απάντηση για μένα είναι προφανής, πολλοί ήταν εκείνοι που θεωρούσαν το συγκρότημα του Ντέιμον Άλμπαρν, το μεγαλύτερο εξαγώγιμο μουσικό προϊόν της χώρας. Η κόντρα αυτή όμως βοήθησε και τις δυο μπάντες να δημιουργήσουν αρκετά διαμαντάκια, τους απογείωσε στο μουσικό στάτους κβο, μέχρι να αρχίσει η νομοτελειακή παρακμή που οδήγησε δυστυχώς στη διάλυσή τους.
[dropcap size=big]Ή[/dropcap]ταν όμως οι Ολυμπιακοί αγώνες του Λονδίνου που έδωσαν την πρώτη ώθηση για μια μεγάλη επανένωση. Οι Blur ενώθηκαν πάλι για να παίξουν στα πλαίσια της τελετής λήξης στο Χάιντ Παρκ και με την ευκαιρία αυτή αποφάσισαν να κάνουν και μια τελευταία περιοδεία σε μέρη που δεν είχαν ξαναπαίξει στο παρελθόν. Έτσι βρέθηκαν στο Χονγκ Κονγκ, με επόμενο προορισμό τους την Ταϊπέι. Λόγω ενός ατυχήματος όμως, η συναυλία τους εκεί ακυρώθηκε, οπότε είχαν πέντε ελεύθερες μέρες στην κοσμοπολίτικη μητρόπολη, όπου και αποφάσισαν αντί να αράξουν και να κάνουν βουτιές στις πισίνες, να μπουν σ’ ένα στούντιο και να ηχογραφήσουν, γιατί όπως λέει σε κάποια στιγμή στο ντοκιμαντέρ ο ντράμερ του συγκροτήματος, Ντέιβ Ράουντρι «όταν οι μουσικοί βαριούνται, παίρνουν τα όργανά τους και παίζουν».
[dropcap size=big]Η[/dropcap] ηχογράφηση αυτή βέβαια, μπήκε σε μια τσάντα κι εγκαταλείφθηκε, παρόλο που τα μέλη του συγκροτήματος τη θεωρούσαν τουλάχιστον αξιόλογη. Μετά από δύο χρόνια λοιπόν, ο κιθαρίστας των Blur Γκρέιαμ Κόξον, αποφάσισε να την βγάλει από το ντουλάπι, να την επεξεργαστεί και να θέσει τις βάσεις για ένα καινούριο cd, προσπαθώντας με αυτόν τον τρόπο να εξιλεωθεί για τα λάθη του παρελθόντος που είχαν οδηγήσει στη διάλυση του συγκροτήματος. Το αποτέλεσμα άρεσε σε όλους και οι Blur ήταν και πάλι εδώ, έτοιμοι να κατακτήσουν ξανά τον κόσμο, όχι με την νεανική ορμή που τους διακατείχε στα nineties, αλλά με μια σοφία πλέον που τους κάνει πιο δυνατούς. Όπως λέει άλλωστε και ο τεράστιος Άλμπαρν, «όλο αυτό θα σήμαινε πως θα ‘μασταν και πάλι Blur, οπότε αναρωτιέμαι για πάντα Blur ή όχι για πάντα Blur και η απάντηση δυστυχώς είναι για πάντα». Μαζί σου Ντέιμον, όσο θα υπάρχει το Song 2 στο υποσυνείδητό μας(καταραμένο fifa 98), μαζί σου.
You are currently viewing a placeholder content from Youtube. To access the actual content, click the button below. Please note that doing so will share data with third-party providers.
Η ταινία θα προβληθεί ξανά στον κινηματογράφο Ολύμπιον την Τετάρτη 5/4 στις 20:00
Όλο το πρόγραμμα του IN-EDIT μπορείτε να το δείτε εδώ http://www.in-edit.gr/program.
