20 σοφές (και ελαφρώς ανησυχητικές) σκέψεις του Φραντς Κάφκα: «Συνήθως λύνω τα προβλήματα αφήνοντάς τα να…»

Οι λέξεις του Κάφκα γλιστρούν μέσα από τις ρωγμές της πραγματικότητας, ψιθυρίζοντας ανησυχίες που όλοι γνωρίζουμε αλλά σπάνια κατονομάζουμε.

Ο Φραντς Κάφκα έχει βρει ολοένα και μεγαλύτερο κοινό ανάμεσα στους Έλληνες αναγνώστες. Τα αποσπάσματά του που κάποτε ήτα διάσπαρτα και παραγνωρισμένα, ανακαλύπτονται εκ νέου, μέρα με τη μέρα, αποδεικνύοντας πως η πένα αυτού του μοναχικού συγγραφέα είναι πιο επίκαιρη από πότε μέσα στο αστικό αντικοινωνικό τοπίο.

Τι είναι όμως αυτό που μας κάνει να επιστρέφουμε στα λόγια του Κάφκα;

Αποξένωση και παραλογισμός: Από τη Μεταμόρφωση έως τη Δίκη, ο Κάφκα εξερευνά το συντριπτικό βάρος της ύπαρξης, όπου οι κανόνες είναι ασαφείς, οι τιμωρίες αναπόφευκτες και ο άνθρωπος παρασύρεται σ΄ έναν λαβύρινθο παραλογισμού.
Η φυλακή της γραφειοκρατίας: Κανείς δεν αποτύπωσε την ασφυκτική δύναμη των απρόσωπων θεσμών καλύτερα από τον Κάφκα. Οι πρωταγωνιστές του είναι για πάντα παγιδευμένοι σε συστήματα που δεν μπορούν να κατανοήσουν.
Μοναξιά και αυτοστοχασμός: Ως συγγραφέας που έζησε στο περιθώριο της αποδοχής, ο Κάφκα μετέτρεψε τη απομόνωση του σε τέχνη, διαμορφώνοντας μερικούς από τους πιο διαπεραστικούς προβληματισμούς για τον φόβο, την αντικοινωνικότητα, την αγάπη και την ύπαρξη.
Όνειρα και εφιάλτες: Η πραγματικότητα στο έργο του Κάφκα δεν είναι ποτέ απολύτως σταθερή ταλαντεύεται μετατοπίζεται και παίζει παιχνίδια σε όσους τολμούν να εμπιστευτούν.

«Ένα βιβλίο πρέπει να είναι το τσεκούρι για την παγωμένη θάλασσα μέσα μας».

Τα ίδια τα λόγια του Κάφκα μας υπενθυμίζουν γιατί η λογοτεχνία έχει σημασία.
(Διαβάστε τα αποφθέγματά του παρακάτω)

Μάθαμε τι είναι έρωτας από τα γράμματα του Κάφκα: «Τα γραμμένα φιλιά δεν φτάνουν στον προορισμό τους. Τα ρουφούν στο δρόμο τα…»

20 αποφθέγματα του Φραντς Κάφκα:

1.«Νομίζω ότι οφείλουμε να διαβάζουμε μόνο το είδος των βιβλίων που μας πληγώνουν ή μας μαχαιρώνουν. Αν το βιβλίο που διαβάζουμε δεν μας ξυπνάει με ένα χτύπημα στο κεφάλι, για ποιο λόγο διαβάζουμε;
2.«Η νεολαία είναι ευτυχισμένη γιατί έχει την ικανότητα να βλέπει την ομορφιά. Όποιος διατηρεί την ικανότητα να βλέπει την ομορφιά δεν γερνάει ποτέ».
3.«Δεν μπορώ να σε κάνω να καταλάβεις. Δεν μπορώ να κάνω κανέναν να καταλάβει τι συμβαίνει μέσα μου. Δεν μπορώ να το εξηγήσω ούτε στον εαυτό μου».
4.«Γράφω διαφορετικά από ό,τι μιλάω, μιλάω διαφορετικά από ό,τι σκέφτομαι, σκέφτομαι διαφορετικά από τον τρόπο που θα έπρεπε να σκέφτομαι, κι έτσι όλα προχωρούν στο βαθύτερο σκοτάδι».
5.«Το νόημα της ζωής είναι ότι σταματάει».
6.«Ένα πρώτο σημάδι της αρχής της κατανόησης είναι η επιθυμία να πεθάνει κανείς».
7.Και για λίγο έμεινε ακίνητος, αναπνέοντας ελαφρά σαν να περίμενε ότι η απόλυτη ανάπαυση θα επανέφερε τα πάντα στην κανονική και απόλυτη κατάστασή τους.
8.”Προσπαθώ διαρκώς να επικοινωνήσω κάτι μη κοινοποιήσιμο, να εξηγήσω κάτι ανεξήγητο, να μιλήσω για κάτι που νιώθω μόνο στα κόκαλά μου και που μπορεί να βιωθεί μόνο μέσα σε αυτά τα κόκαλα.
9.«Πιστεύοντας με πάθος σε κάτι που ακόμα δεν υπάρχει, το δημιουργούμε. Το ανύπαρκτο είναι ό,τι δεν έχουμε επιθυμήσει επαρκώς».
10.«Τα μονοπάτια φτιάχνονται με το περπάτημα»
11.«Συνήθως λύνω τα προβλήματα αφήνοντάς τα να με καταβροχθίσουν».
12.Τι θα λέγατε αν κοιμηθώ λίγο παραπάνω και ξεχάσω όλες αυτές τις ανοησίες.
13.Ήταν ζώο αν η μουσική μπορούσε να τον συγκινήσει;
14.Ο ήρεμος —πράγματι ο πιο ήρεμος— προβληματισμός μπορεί να είναι καλύτερος από τις πιο μπερδεμένες αποφάσεις.
15.Φοβάμαι τον κίνδυνο μόνο εκεί που θέλω να τον φοβάμαι.
16.Κανείς εκτός από εμένα δεν μπορεί να με αναγκάσει να κάνω τίποτα, σκέφτηκα μέσα μου.
17.Ενδυνάμωσε το μυαλό σου οπουδήποτε και οποτεδήποτε.
18.Αν μπορώ να σηκωθώ νωρίς, μπορώ ακόμα να τα καταφέρω στην ώρα μου.
19.Ήταν πράγματι τόσο κοντά στο να ξεχάσει που μόνο η φωνή της μητέρας, που τόσο καιρό δεν είχε ακούσει, τον έφερε στα συγκαλά του.
20.Και ξανάρχισε να κινείται προς όλες τις κατευθύνσεις για να πεταχτεί έξω. Αν κατάφερνε να πέσει κρατώντας ψηλά το κεφάλι, δεν θα πάθαινε τίποτα. Την πλάτη του την ένιωθε σκληρή. Έτσι, πέφτοντας πάνω στο χαλί δεν υπήρχε φόβος να τσακιστεί. Η πιο μεγάλη του έγνοια ήταν ο φόβος που θα έκανε πέφτοντας. Θα προξενούσε τρόμο ή προβλήματα στους απ’ έξω. Αλλά έπρεπε να το διακινδυνεύσει.