10 (πολύ) 90’s πράγματα που μας λείπουν σε μια τυχαία σειρά νοσταλγίας

Oλα όσα βάλαμε στη λίστα μας «κουμπώνουν» στη δεκαετία του ’90 – απλώς μερικά έκαναν ντεμπούτο λίγο νωρίτερα ή έσβησαν σιγά-σιγά στα ’00s. Είναι όμως στιγμές μιας γενιάς που καταγράφηκε ως η τελευταία που έζησε χωρίς το doom scrolling.

Θυμάσαι, άραγε, τη μυρωδιά του βίντεοκλαμπ; Όχι την μυρωδιά παλιού χαλιού, μιλάω για εκείνον τον συνδυασμό πλαστικού κουτιού VHS και ποπκόρν μικροκυμάτων που σε υποδέχονταν μόλις άνοιγες την πόρτα.

Στιγμές πριν χαθείς στα ράφια, έψαχνες με το βλέμμα το logo της Columbia, της Warner, κάτι γνώριμο τέλος πάντων, κι ένιωθες για λίγο κυνηγός θησαυρών. Έπειτα έμπαινε στην τσέπη σου η κασέτα, γυρνούσες σπίτι, πάταγες play και προσευχόσουν να μην κάνει «χιόνια».Και παράλληλα, στην τσάντα, ζούσε ένα Walkman. Όχι mp3, ούτε καν Discman, αλλά το μεταλλικό μυρμήγκι που έτρωγε μπαταρίες AA λες και ήταν ζελεδάκια. Μια κασέτα compilation, λίγο Roxette, λίγο Πυξ Λαξ, τρία λεπτά σιωπής στην αρχή πλευράς Β γιατί «έτσι το έγραψε ο φίλος μου» κι εσύ στον δρόμο για το σχολείο να κάνεις skip πατώντας μηχανικά το κουμπί με τον τρίγωνο. Όταν μάσαγε η ταινία, έμπαινε στο παιχνίδι το μολύβι Faber-Castell τον ρόλο του ήρωα δεν τον παίζει πάντα κάποιος άνθρωπος, έτσι;

Κάπου εκεί, τσίριζε κι ένα Tamagotchi. Αναβόσβηνε στις 03:12, σου ζητούσε τροφή και φροντίδα, λες και δεν είχες διαγώνισμα Ιστορίας την ίδια μέρα. Αν το άφηνες πεινασμένο, έβλεπες ένα μικρό σταυρό στην οθόνη και σου ‘σφιγγε το στομάχι. Μαθήματα ευθύνης από μια σταλιά pixels. Γελάς τώρα, αλλά τότε; Δράμα.
Σαββατιάτικο πρωί, πάντως, ήξερες το τελετουργικό: Mega Cartoon, DuckTales, Ninja Turtles, Thundercats,Αστυνόμος Σαΐνης,Mάγια η Μέλισσα,Sailor Μoon – Η πριγκίπισσα του φεγγαριού,Ζήνα, Ηρακλής. Το ένα πίσω απ’ το άλλο, κουβέρτα μέχρι το σαγόνι και η κούπα με το σοκολατούχο HEMO να αχνίζει, παρότι έξω πιθανότατα έκανε δέκα μποφόρ. Οι γονείς να φωνάζουν «χαμήλωσε την ένταση» και το σήμα της ελληνικής τηλεόρασης να τρεμοπαίζει, αλλά εσύ να μη δίνεις δεκάρα.

Πώς μιλούσαν οι νέοι στα 90’s; 13 φράσεις γεμάτες ρετρό – καψούρα!

Αργότερα, στην πλατεία, στρίμωγμα μπροστά στα arcade. Street Fighter II, Mortal Kombat, Daytona USA, με δραχμές που τελείωναν πριν καν πάρεις ανάσα. «Δώσε continue!» φώναζε ο κολλητός κι εσύ έψαχνες πανικόβλητος την τσέπη μην τυχόν και σου ‘μεινε κέρμα. Ποιος είπε ότι το άγχος είναι μόνο υπόθεση ενηλίκων;

Βαρεμάρα! Μια υπέροχη μορφή ξεκούρασης που βοηθούσε στη δημιουργικότητα και όχι στην ύπνωση που προσφέρει το ατελείωτο scrolling.

Κι επειδή κάθε ήρωας χρειάζεται headquarters, εμείς είχαμε το περίπτερο. Τεύχος Bubblegum γεμάτο αφίσες Backstreet Boys, quiz «Ποια Sailor είσαι;» . To «Αφισόραμα», όπου μάθινες τους στίχους των τραγουδιών που αγαπούσες και το άρωμα τσιχλόφουσκας που κρατούσε δυο 24ωρα το πολύ. Τα αγόραζες, τα διάβαζες, κόλλαγες τις στάμπες στο τετράδιο, κρεμούσες τις αφίσες με Σελοτέιπ (που το έλεγες ζιλοτέιπ) στον τοίχο και δημιουργούσες στιγμές που ακόμη και σήμερα είναι δύσκολο να ξεχάσεις.

Πώς μιλούσαν στα 80’s; 10 φράσεις που δε βγάζουν νόημα σήμερα

Να μην ξεχάσω τις τηλεκάρτες. Κολωνάκι, Ομόνοια, Κοζάνη, δεν είχε σημασία, πέταγες μέσα την κάρτα με τον Παρθενώνα, άκουγες το κλικ, μετρούσες αντίστροφα τις μονάδες και έλεγες «μάνα, καλά είμαι, θα αργήσω». Κι όσο εσύ μιλούσες, πίσω σου περίμεναν τρεις ακόμη να πάρουν σειρά, αγχωμένοι μήπως λήξει η δική τους.

Το internet; Dial-up. Μέχρι να συνδεθεί «νιαούριζε» το modem, όλο το σπίτι ήξερε ότι κάποιος πάει να μπει στο mIRC. Απαγορευόταν αυστηρά να σηκώσει κάποιος το ακουστικό: μια γραμμή τηλεφώνου, χίλια νεύρα. Αλλά όταν τελικά έμπαινες, το σύμπαν άνοιγε σαν βιβλίο pop-up.

Και στο κυλικείο; Top peanut, Serenata, Break της Παυλίδης, Caotonic, πορτοκαλάδα Lux σε γυάλινο μπουκάλι που άνοιγε με το πιο ικανοποιητικό «πκτ» του κόσμου.
Δέκα πράγματα, λες, αλλά στην πραγματικότητα ένα συναίσθημα: εκείνη η γλυκιά ανεμελιά που διαπερνούσε κάθε ασπρόμαυρο Game Boy, κάθε κασέτα που σφήνωνε, κάθε modem που τσίριζε. Κι αν σου λείπουν, δεν είσαι μόνος, απλώς, όπως όλα τα όμορφα, χώρεσαν στην τσέπη της μνήμης και κλειδώθηκαν εκεί, να περιμένουν μια ατάκα, ένα τραγούδι ή τη μυρωδιά μιας παλιάς βιντεοκασέτας για να ξεπηδήσουν ξανά.