Η μπαλάντα του Καρυωτάκη αναδύεται ως ένα ηχόχρωμα που άντεξε στον χρόνο από τη ψυχή ενός ποιητή που στάθηκε μόνος στην άκρη, εκεί που κανείς δε ζύγωσε. Ο Καρυωτάκης καταγράφει: «Μα ξέροντας πως όλοι τους ξεχνούνε, νοσταλγικά εγώ κλαίω τη θλιβερή μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που ‘ναι». Η χώρα αυτή αγαπάει τους ποιητές μετά θάνατον, … Continue reading Η «μπαλάντα» του Καρυωτάκη: «Από θεούς και ανθρώπους μισημένοι, σαν άρχοντες που εξέπεσαν πικροί»