Ο Άντον Τσέχωφ, γιατρός από την εκπαίδευση του και συγγραφέας από κλίση, διέθετε μια απαράμιλλη ικανότητα να αναλύει την ανθρώπινη φύση.
Τα διηγήματά του, συχνά χωρίς περίπλοκες δομές εμβαθύνουν στο καθημερινό για να αποκαλύψουν τις εξαιρετικές πολυπλοκότητες της καθημερινής ζωής. Οι χαρακτήρες του Τσέχωφ παλεύουν με ανεκπλήρωτα όνειρα, κοινωνική στασιμότητα και την απόγνωση που διαπερνά τη συνηθισμένη ύπαρξη.
Στη εξερεύνηση του για τον ανθρώπινο πόνο, ο Τσέχωφ δεν καταφεύγει σε εμφανή δραματοποίηση . Αντίθετα παρουσιάζει τις αγωνί8ες των χαρακτήρων του με λεπτότητα, επιτρέποντας στους αναγνώστε να ανακαλύψουν το βάθος του ΄πόνου και της ανθεκτικότητας τους.
Η απεικόνιση ης ασυμφωνίας μεταξύ των κοινωνικών ιδανικών και της ατομικής πραγματικότητας παραμένει εντυπωσιακά επίκαιρη , ρίχνοντας φως στους τρόπους με τους οποίους οι κοινότητες, συχνά χωρίς να το γνωρίσουν, συνεχίζουν να βλάπτουν τα πιο ευάλωτα μέλη της τους, συμπεριλαμβανομένων των παιδιών.
(Διαβάστε το λογοτεχνικό απόσπασμα παρακάτω)
11 αποφθέγματα του Τσέχωφ, τον άνθρωπο που φώτισε το θέατρο και τις ψυχές μας
Η ζωή μου, Άντον Τσέχωφ – Εκδόσεις Ερατώ 2010
«Τα φανταζόμουν όλα αυτά και αμέσως ήρθαν στο μυαλό μου άνθρωποι, άνθρωποι που ήξερα, που τους σκότωναν σιγά σιγά οι συγγενείς τους και τα πιο κοντινά τους πρόσωπα.
Θυμήθηκα τα βασανισμένα σκυλιά που είχαν τρελαθεί, τα σπουργίτια που τα μαδούσαν ζωντανά τα παιδιά και τα πετούσαν στο νερό και όλες αυτές τις βασανισμένες, πονεμένες ζωές που έβλεπα συνεχώς από μικρό παιδί σε αυτή τη πόλη.
Και δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί ζούσαν αυτοί οι εξήντα πέντε χιλιάδες άνθρωποι, γιατί διάβαζαν το ευαγγέλιο, γιατί προσεύχονταν, γιατί διάβαζαν βιβλία και περιοδικά.
Τι καλό τους είχαν κάνει όλα όσα είχαν ειπωθεί και γραφτεί ως τώρα, αν εξακολουθούσαν να διακατέχονται απ΄ το ίδιο πνευματικό σκοτάδι και μίσος για την ελευθερία, σαν να ζούσαν εκατό ή τριακόσια χρόνια πριν;
Ένας εργολάβος περνάει όλη του τη ζωή χτίζοντας σπίτια στη πόλη και πάντα, μέχρι να πεθάνει, λέει «γκαρελί» αντί «γκαλερί».
Αυτοί λοιπόν οι εξήντα πέντε χιλιάδες άνθρωποι διαβάζουν και ακούνε για την αλήθεια, για τη δικαιοσύνη, για το έλεος, για την ελευθερία, γενιές ολόκληρες, κι όμως απ ΄ το πρωί ως το βράδυ, μέχρι να πεθάνουν, λένε ψέματα, βασανίζουν ο ένας τον άλλον και φοβούνται και μισούν την ελευθερία σαν θανάσιμο εχθρό».
«Δεν υπάρχει ούτε ένας έντιμος άνθρωπος σ΄ ολόκληρη την πόλη!
Αυτά τα σπίτια που φτιάχνετε είναι καταραμένες φωλιές όπου καταστρέφονται μητέρες και κόρες, όπου βασανίζονται παιδιά…
Καημένη μου μητέρα! Καημένη μου αδερφή!
Πρέπει να αποβλακώνεσαι με βότκα, με χαρτοπαιξία, με σκάνδαλα, πρέπει να έχεις γίνει παλιάνθρωπος, υποκριτής ή να συνεχίσεις να ζωγραφίζεις σχέδια για χρόνια ολόκληρα, για να μην προσέχεις όλα τα φρικτά πράγματα που κρύβονται μέσα σε αυτά τα σπίτια.
Η πόλη μας υπάρχει εκατοντάδες χρόνια, κι όλο αυτόν τον καιρό δεν έβγαλε έναν άνθρωπο χρήσιμο στην πατρίδα μας-ούτε έναν.
Έχετε πνίξει καθετί ζωντανό και φωτεινό προτού ακόμα γεννηθεί.»
Διαβάστε κι άλλα άρθρα που αγαπήσαν οι αναγνώστες μας:
- Δε χρειάζονται τέλειοι γονείς, χρειάζονται … – Ο Ματθαίος Γιωσαφάτ και το έλλειμμα συναισθηματικής παρουσίας
- Νίκος Καζαντζάκης: Θα ‘ρθει η στιγμή που ο φόβος θα…
- Όταν μιλούν άσχημα για σένα, ο Πλάτωνας σου δίνει αυτή την απάντηση
- Το πιο σημαντικό βιβλίο του Φρόυντ σε 19 φράσεις: «Οι άνδρες δεν είναι ευγενικά πλάσματα που θέλουν να…»
- Τι σημαίνει η λέξη «τζιβαέρι»; – Η πιο τρυφερή λέξη που δε λέμε πια
- Κάφκα: «Αν βρεις κάποιον που σε κάνει να χαμογελάς μην…»
- Έρμαν Έσσε: «Τα γηρατειά υποτιμούνται μόνο όταν θέλουν να …»
