«Το μεγαλύτερο κακό για τον άνθρωπο είναι…» 11 οδυνηρές αλήθειες του Στέφαν Τσβάιχ

Υπάρχει ένα είδος θλίψης που δεν ανήκει σε αυτόν που υποφέρει. Ανήκει σε αυτόν που παρακολουθεί.

Στον «Επικίνδυνο οίκτο» εξερευνά αυτό το επικίνδυνο είδος συμπόνοιας, το είδος που δεν είναι ακριβώς αγάπη, δεν είναι ακριβώς ενοχή, αλλά ένα πυρετώδες μείγμα και των δύο. Το είδος που σε οδηγεί όχι προς μια άλλη ψυχή, αλλά μακριά από τον εαυτό σου.

Ο πρωταγωνιστής του μυθιστορήματος, ο υπολοχαγός Χόφμιλερ, προσφέρει βοήθεια σε μια παράλυτη νεαρή γυναίκα από καθαρή ευγένεια, αλλά η χειρονομία αρχίζει να φθείρεται. Η γυναίκα τον ερωτεύεται, εκείνος δεν μπορεί να την αγαπήσει αλλά δεν αντέχει να τη βλέπει να υποφέρει, έτσι παίζει έναν ρόλο από οίκτο.

Είναι μια ιστορία για το τι συμβαίνει όταν το αίσθημα του καθήκοντος υπερισχύει της επιθυμίας όταν συγχέουμε την συναισθηματική υποχρέωση με την αλήθεια. Ο Στέφαν Τσβάιχ δεν είναι ευγενικός με τους χαρακτήρες του, αλλά είναι καταστροφικά ειλικρινής για την ψυχολογία του οίκτου. Το μεγαλύτερο κακό για τον άνθρωπο δεν είναι η αδιαφορία αλλά ο οίκτος.
(Διαβάστε τα αποφθέγματά του παρακάτω)

Στέφαν Τσβάιχ: «Για να είναι ευτυχισμένος, ο άνθρωπος πρέπει…»

11 αποφθέγματα του Στέφαν Τσβάιχ.

1.«Ο οίκτος είναι δίκοπο μαχαίρι. Όποιος δεν ξέρει να τον χρησιμοποιήσει, πρέπει να μην καταπιάνεται μ’ αυτόν ποτέ. Στην αρχή ο οίκτος -όπως η μορφίνη- είναι μια ευεργεσία για τον άρρωστο, ένα γιατρικό, ένα καταπραϋντικό, που γίνεται θανάσιμο δηλητήριο όταν δεν ξέρεις τη σωστή αναλογία, το σημείο που πρέπει να σταματήσεις. Οι πρώτες ενέσεις κάνουν καλό, ησυχάζουν, σταματάνε τον πόνο. Δυστυχώς, η ψυχή, όπως κι ο ανθρώπινος οργανισμός, έχει μιαν απίστευτη ικανότητα προσαρμογής. Όπως τα νεύρα ζητάνε ολοένα μεγαλύτερη δόση μορφίνης, έτσι κι η ψυχή έχει ανάγκη από περισσότερο οίκτο και, στο τέλος ζητάει περισσότερο απ’ όσο μπορεί να της δώσει κανείς.
2.«Φοβόμαστε την προδοσία των άλλων επειδή, κατά βάθος, αναγνωρίζουμε την ικανότητά μας να προδίδουμε.»
3. Αναπόφευκτα, έρχεται η στιγμή που είσαι αναγκασμένος να πεις το “όχι”. Κι ο άρρωστος μισεί περισσότερο τον ευεργέτη του γι’ αυτή την τελευταία άρνηση, παρά αν αυτός είχε αρνηθεί απ’ την αρχή να τον βοηθήσει. Ναι, αγαπητέ κύριε υπίλαρχε, πρέπει να ‘ναι κανένας κύριος του οίκτου του, γιατί κάνει περισσότερο κακό κι απ’ τη μεγαλύτερη ακόμη αδιαφορία».
4.«Αυτό που μας δένει με τον άλλον δεν είναι η αγάπη από μόνη της, αλλά οι ανομολόγητες συμφωνίες που δημιουργούμε στις ήσυχες στιγμές.»
5.«Το να αγαπάς σημαίνει να ρισκάρεις τον αφανισμό- το να αποφεύγεις την αγάπη σημαίνει να ρισκάρεις να μην υπάρξεις ποτέ πραγματικά.»
6.«Ο κίνδυνος δεν βρίσκεται στον ίδιο τον δεσμό αλλά στις προσδοκίες που προβάλλουμε πάνω του.»
7«Η οικειότητα είναι μια συνομιλία μεταξύ δύο ψυχών, που μιλάει ψιθυριστά και σιωπηλά.»
8.Μόνο ο άνθρωπος που έχει γνωρίσει φως και σκοτάδι, πόλεμο και ειρήνη, κορυφή και πτώση, μόνο αυτός ο άνθρωπος έχει γνωρίσει πραγματικά τη ζωή.
9.Αυτός που είναι στην ευτυχία μόνος του, θα είναι και στη δυστυχία μόνος του.
10.Καμιά ενοχή δεν μπορεί να ξεχαστεί όσο η συνείδηση τη γνωρίζει.
11.Μπορείς να τρέξεις και να ξεφύγεις απ’ όλους εκτός από τον εαυτό σου.