Έρμαν Έσσε λύκος της στέπας

Το βιβλίο του Έρμαν Έσσε μάς έμαθε 5 βασικούς λόγους για να συμφιλιωθούμε με τη μοναξιά μας

Όταν πρωτοδιάβασα τον «Λύκο της Στέπας» στάθηκα καχύποπτα σ΄ αυτόν τον ελκυστικό μονόλογο, αυτού του μοναχικού λύκου. Οι περιγραφές του Χάρυ Χάλερ για τη μοναξιά και τις θυσίες που εμπεριέχει η ανεξαρτησία είναι βαθιά καθοδηγητικές που δεν έχουν σκοπό να ηρωοποιήσουν τη ζωή μακριά από την ασφάλεια που έχτισαν οι κοινωνικές νόρμες.

Δε γίνεται να μη γοητευτείς από τις εξομολογήσεις αυτού του μεσήλικα και να μην αναρωτηθείς για τη ζωή σου και τον σκοπό της. Θυμάμαι ακόμη τη φράση του «Μυρίζει πολύ όμορφα εδώ», ίσως να μην αξίζει να σταθεί κάποιος σε αυτή τη φράση αλλά εγώ έπεσα σε αυτή την παγίδα όπως και ο χαρακτήρας… Πόσα πράγματα από τη ζωή φάνηκαν από αυτή τη φράση, πόση δύναμη τελικά έχει ο λόγος, οι λέξεις στη ζωή μας;

Ερευνώντας λοιπόν τα τρίσβαθα της ψυχής μας μπορούμε να σταθούμε σε 5 ηθικά διδάγματα του βιβλίου, του αγαπημένου μας Έρμαν Έσσε.
(Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο παρακάτω)

Γιατί το βιβλίο «Ντέμιαν» του Έρμαν Έσσε θα έπρεπε να διδάσκεται στο σχολείο;

1. Το εσωτερικό χάος δεν είναι πρόβλημα.
Η ζωή του Χάρι Χάλλερ είναι μια εμπόλεμη ζώνη ανάμεσα στο ένστικτο του λύκου και και τις πνευματικές φιλοδοξίες. Αυτό δεν είναι ένα ελάττωμα αλλά βαθιά ανθρώπινο. Κανείς δεν μπορεί να φέρει μόνο ένα πρόσωπο σ’ αυτή τη ζωή.

Ο Έσσε μάς προτρέπει να αγκαλιάσουμε τις αντιφάσεις μέσα μας δεν σημαίνει να επιλέξουμε μια πλευρά, σημαίνει να τις αφήσουμε να συνυπάρξουν. Σταματήστε να προσπαθείτε να δαμάσετε τον λύκο. Μάθετε τον ρυθμό του και ουρλιάξτε μαζί του.

2. Η μοναξιά είναι το τίμημα.
Ας το παραδεχτούμε, το να είσαι αληθινός με τον εαυτό σου μπορεί να σε απομονώσει από την αστική ζωή που τρέφεται από πέπλα κάλυψης της πραγματικότητας. Η μοναξιά του Χάρι δε ρομαντικοποιείται, είναι επώδυνη αλλά και απαραίτητη κατά κάποιον τρόπο.

Σε έναν κόσμο που έχει εμμονή με τη προσαρμογή, το βιβλίο μας υπενθυμίζει ότι το να χαράξεις το δικό σου μονοπάτι σημαίνει να περπατάς μερικές φορές μόνος σου, και αυτό είναι εντάξει.

3. Η ευχαρίστηση δε είναι εχθρός, είναι η θεραπεία.
Η άκαμπτη περιφρόνηση του Χάρι για τις αστικές απολαύσεις διαλύεται όταν συναντά την Ερμίνα και ξαναγίνεται κοινωνός της χαράς, του χορού, του ποτού, ακόμα και του γέλιου με αυτον εαυτό του. Ο Έσσε δεν κηρύσσει τον ηδονισμό, μάλιστα έχει θάψει βαθιά το οποιοδήποτε διονυσιακό στοιχείο μπορεί να έχει απομείνει στην σάρκα του, αλλά μας υπενθυμίζει ότι η άρνηση των απλών απολαύσεων της ζωής για χάρη της διανοητικής καλλιέργειας ίσως να δημιουργεί μεγαλύτερα προβλήματα.

4. Η καταστροφή είναι μια πύλη προς την αναγέννηση.
Το σημείο της θραύσης του Χάρι δεν είναι το τέλος, είναι η αρχή της μεταμόρφωσης. Το βιβλίο φωνάζει αυτό που η σύγχρονη ζωή σπάνια παραδέχεται: μερικές φορές πρέπει να διαλύσεις τα πάντα, τις πεποιθήσεις σου, τον εγωισμό σου, τις ζώνες άνεσής σου για να ξαναχτίσεις κάτι πιο αληθινό. Η καταστροφή δεν είναι αποτυχία αλλά αναγέννηση,

5. Η ζωή είναι παράλογη, αποδέξου το !
Η σουρεαλιστική κορύφωση του μυθιστορήματος, ένα καλειδοσκόπιο θεάτρου, γέλιου και χάους, χρησιμεύει ως κάλεσμα αφύπνισης. Ο Έσσε μας δείχνει ότι η ζωή είναι ακατάστατη, παράδοξη και άγρια απρόβλεπτη. Γελάστε με αυτό που είστε ή με αυτό που καταντήσατε.

Ας μελετήσουμε κι ένα απόσπασμα από τον Λύκο της Στέπας:

Ο Λύκος της Στέπας – Έρμαν Έσσε (Απόσπασμα)

«Όποιος έχει γευτεί εκείνες τις μέρες… με τον φριχτό πονοκέφαλο που ριζώνει πίσω απ’ τις κόρες των ματιών και σε κάνει – σε κάνει να καταριέσαι φρικτά κάθε κίνηση του ματιού και του αυτιού από απλή ευχαρίστηση στον πόνο. Όποιος λοιπόν γεύτηκε αυτές τις μέρες της κόλασης, είναι ευχαριστημένος με μέρες κοινές σαν τη σημερινή και γεμάτος ευγνωμοσύνη κάθεται δίπλα στη ζεστή σόμπα…

Και ποιος έψαχνε στα χαλάσματα της ζωής του κάποιο νόημα, ποιος υπέφερε το φαινομενικά ανόητο, ποιος ζούσε το φαινομενικά τρελό, ποιος ήλπιζε μυστικά μέσα στο τελικό χάος να βρει την αποκάλυψη και την ύπαρξη του Θεού;

Όχι, δεν ήταν, για τίποτα που πέρασε δεν ήταν κρίμα. Κρίμα είναι μόνο για το σήμερα και το τώρα, για όλες αυτές τις αμέτρητες ώρες και μέρες που έχανα, που υπέφερα μόνο, και οι οποίες ούτε δώρα έφερναν ούτε συγκινήσεις.

Είμαι περίεργος να δω πόσα μπορεί ν’ αντέξει ένας άνθρωπος. Όταν φτάσω τα όρια της αντοχής, το μόνο που θα κάνω είναι ν’ ανοίξω την πόρτα και θά ‘χω σωθεί.

Να ζεις στον κόσμο σαν να μην ήταν ο κόσμος, να τηρείς τους νόμους κι όμως να είσαι υπεράνω τους, να κατέχεις ”σαν να μην κατέχεις”, ν’ απαρνιέσαι σαν να μην ήταν άρνηση.

Επειδή είμαι κάτι σαν καθρέφτης σου, γιατί υπάρχει μέσα μου κάτι που σε νιώθει και σου δίνει μια απάντηση. Και θα’ πρεπε κανονικά, όλοι οι άνθρωποι να είναι τέτοιοι καθρέφτες και να επικοινωνούν έτσι ο ένας με τον άλλον.»

Δείτε περισσότερες λογοτεχνικές στιγμές που μας έκαναν να σκεφτούμε:

Φωτογραφία Εξωφύλλου

 

Μοιράσου το

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

YelloWizard.gr
YelloWizard.gr
YelloWizard.gr