«Πατρίδα» – Όταν ο Αλκίνοος Ιωαννίδης μάς έκανε να σταθούμε σιωπηλοί και είπε όσα δεν τολμήσαμε

Όταν ο Αλκίνοος Ιωαννίδης αφηγείται μικρές και μεγάλες αλήθειες της ζωής ως ιεροφάντης της μουσικής ποίησης κάθεσαι σιωπηλός και παρατηρείς την ιστορία του κόσμου.

Πόσες φορές ακούσατε το τραγούδι του «Πατρίδα» και ξαναζήσατε τα τραύματα της Μεσογείου μέσα από την φωνή ενός πατέρα, τις σκιές του πολέμου, τις οθόνες των ειδήσεων και τις απογυμνωμένες πλατείες.

Η «πατρίδα» σε αναγκάζει να σταθείς σαν μια προφορική μαρτυρία που έγινε στίχος και μετά τράβηξε άλλον δρόμο πήγε στα μέρη που μας πληγώνουν και συνεχίζουμε να προσπερνάμε.

Ο Ιωαννίδης δε φοβάται να μιλήσει για τα δικά μας τέρατα, για τον πατριωτισμό που φορέθηκε ως μάσκα, για την πατρίδα που μπερδεύτηκε με την κατανάλωση και τις εθνικές εορτές που θυμίζουν πλέον διάλλειμα διαφημίσεων.

Μέσα σε μια αλυσίδα εικόνων από τη Σμύρνη μέχρι την Κύπρο, από τη Δράμα στο Βελιγράδι, το τραγούδι του ξεδιπλώνει τη μνήμη σαν ματωμένο άλμπουμ που κάποιος πρέπει επιτέλους να κοιτάξει κατάματα.

Ας ανταμώσουμε λοιπόν κάτω από μια μελωδία – καταγραφή που δύσκολα ξεχνάς.
(Ακούστε το τραγούδι «Πατρίδα» παρακάτω)

Πες μου, πώς αντέχεις να αγνοείς την κραυγή του Αλκίνοου; «Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν νυχτώνει…»

Στίχοι από το τραγούδι «Πατρίδα»:

Λοιπόν, αγρίεψε ο κόσμος
σαν καζάνι που βράζει
σαν το αίμα που στάζει
σαν ιδρώτας θολός
Πότε πότε γελάμε
πότε κάνουμε χάζι
και στα γέλια μας μοιάζει
να γλυκαίνει ο καιρός
Μα όταν κοιτάζω τις νύχτες
τις ειδήσεις να τρέχουν
ξέρω ότι δεν έχουν
νέα για να μου πουν
Ήμουν εγώ στη φωτιά
και ήμουν εγώ η φωτιά
είδα το τέλος με τα μάτια ανοιχτά

Είδα τον πόλεμο φάτσα
τη φυλή και τη ράτσα
προδομένη από μέσα
από τους πιο πατριώτες
να ‘χουν τη μάνα μου αιχμάλωτη
με τ’ όπλο στο στόμα
τα παιδιά τους να μπαίνουν σήμερα στη βουλή

Κάτω από ένα τραπέζι
το θυμάμαι σαν τώρα
με μια κούπα σταφύλι
στου βομβαρδισμού την ώρα
είδα αλεξίπτωτα χίλια
στον ουρανό σα λεκέδες
μου μιλούσε ο πατέρας μου να μη φοβηθώ
Κοίταξε τι ωραίοι που είναι
Κοίταξε τι ωραίοι που είναι

Είδα γονείς ορφανούς
Ο ένας παππούς απ’ τη Σμύρνη
στη Δράμα πρόσφυγας
πήγε να’ βρει βουλγάρικη σφαίρα
Και ο άλλος κύπριος φυγάς
στο μαύρο τότε Λονδίνο
στα 27 του στα 2 τον κόψαν οι Γερμανοί
Είδα μισή Λευκωσία
βουλιαγμένη Σερβία
στο Βελιγράδι ένα φάντασμα σ’ άδειο ξενοδοχείο
Αμερικάνικες βόμβες και εγώ να κοιμάμαι
αύριο θα τραγουδάμε στης πλατείας τη γιορτή

Είδα κομμάτια το κρέας μες στα μπάζα μιας πόλης
Είδα τα χέρια, τα πόδια, πεταμένα στη γη
Είδα να τρέχουν στο δρόμο
με τα παιδιά τους στον ώμο
Και γω τουρίστας
με βίντεο και φωτογραφική

Εδώ στην άσχημη πόλη
που απ’ την ανάγκη κρατιέται
ένας λαός ρημαγμένος
μετάλλια ντόπας ζητάει ολυμπιάδες
Και η χώρα ένα γραφείο τελετών
Θα σου ζητήσω συγγνώμη που σε μεγάλωσα εδώ

Τους είχα δει να γελάνε οι μπάτσοι
και απ’ την ομόνοια να πετάν δακρυγόνα στο πυροσβεστικό
στο παράθυρο εικόνισμα, άνθρωποι σα λαμπάδες
και τα κανάλια αλλού να γυρνούν το φακό

Είδα μετά τους δικούς μου να περνούν τη γραμμή
για μια πόρνη φτηνή
ή για καζίνο και πούρα
Έτσι και αλλιώς μπερδεμένη
η πίστη μας η καημένη
ο Σολωμός με Αρμάνι και την καρδιά ανοιχτή

Δεν ψάχνω ο εαυτός μου να είναι τόπος δικός μου
Ξέρω πως αν όλα μου μοιάζαν θα ήταν αγέννητη η γη
Δε με τρομάζει το τέρας
ούτε και ο άγγελος μου
ούτε το τέλος του κόσμου
με τρομάζεις εσύ
Με τρομάζεις ακόμα
οπαδέ της ομάδας
του κόμματος σκύλε
της οργάνωσης μάγκα
διερμηνέα του θεού
ρασοφόρε του ρου
τσολιαδάκι φτιαγμένο
προσκοπάκι χαμένο
Προσεύχεσαι και σκοτώνεις
τραυλίζεις ύμνους οργής
έχεις πατρίδα το φόβο
γυρεύεις να’ βρεις γονείς
μισείς το μέσα σου ξένο
Και όχι
δεν καταλαβαίνω
δεν ξέρω που πατώ
και που πηγαίνω

You are currently viewing a placeholder content from YouTube. To access the actual content, click the button below. Please note that doing so will share data with third-party providers.

More Information

Unblock content Accept required service and unblock content

Διαβάστε κι άλλα άρθρα που αγαπήσαν οι αναγνώστες μας:

Φωτογραφία εξωφύλλου