«Ο Καρυωτάκης στη χιονισμένη γωνιά ενός καφενείου: Υπάρχει ποίηση στο σκοτάδι των γιορτών;»

Φανταστείτε το εξής: ένας χιονισμένος δρόμος, ένα άδειο καφέ θολά παράθυρα από τον παγετό. Εντός του ένα τζάκι που σιγοκαίει και σ’ ένα μικρό γωνιακό τραπέζι κάθεται μια φιγούρα με σκυμμένο κεφάλι πάνω από έναν φθαρμένο τόμο του Καρυωτάκη.

Ο Καρυωτάκης δεν είναι άγνωστος σ’ αυτές τις στιγμές της ήρεμης ενδοσκόπησης. Η ποίησή του εμποτισμένη με μελαγχολία, μιλάει για ένα είδος υπαρξιακής ακινησίας που ταιριάζει απόλυτα με την υποτονική γοητεία της χειμερινής περιόδου.

Τα θέματά του, η αποξένωση και ο πόνος του απραγματοποίητου συντονίζονται βαθιά με το σιωπηλό υπόγειο ρεύμα της εορταστικής περιόδου για όσους νιώθουν ότι δε συγχρονίζονται με τον πανηγυρικό τόνο της.

Πάρτε για παράδειγμα, το «Κι αν έσβησε σαν ίσκιος…». Το λεπτό παιχνίδι της νοσταλγίας και απελπισίας του ποιήματος αντικατοπτρίζει τις γλυκόπικρες ενοχλήσεις της μνήμης που συχνά προκαλούν οι γιορτές. Για κάθε λαμπυρίζον φως και κάθε ποτήρι που τσουγκρίζει, υπάρχει μια σιωπηλή στιγμή αυτοκριτικής, όπου η χαρά δίνει τη θέση της στη νοσταλγία. Ο Καρυωτάκης γίνεται ο συνοδοιπόρος για τέτοιες στιγμές, τα λόγια του καθρέφτης στον ήσυχο πόνο που συχνά διανθίζει την εποχή.

Έτσι καθώς κάθεστε στη δική σας χιονισμένη γωνιά του κόσμου, σκεφτείτε το εξής: Ο Καρυωτάκης μπορεί να μην ντύσει τα Χριστούγεννα σας με λάμψη, αλλά τα λόγια του μπορεί να ανάψουν μια μικρή, τρεμάμενη φλόγα στις ήσυχες σκιές της εορταστικής σας περιόδου.

(Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο παρακάτω)

4 ταινίες για να «βιώσεις» το δράμα «Καρυωτάκης – Πολυδούρη»

Κι αν έσβησε σαν ίσκιος…
Κι αν έσβησε σαν ίσκιος τ’ όνειρό μου,
κι αν έχασα για πάντα τη χαρά,
κι αν σέρνομαι στ’ ακάθαρτα του δρόμου,
πουλάκι με σπασμένα τα φτερά·

κι αν έχει, πριν ανοίξει, το λουλούδι
στον κήπο της καρδιά μου μαραθεί,
το λεύτερο που εσκέφτηκα τραγούδι
κι αν ξέρω πως ποτέ δε θα ειπωθεί·

κι αν έθαψα την ίδια τη ζωή μου

βαθιά μέσα στον πόνο που πονώ—
καθάρια πώς ταράζεται η ψυχή μου
σα βλέπω το μεγάλον ουρανό,

η θάλασσα σαν έρχεται μεγάλη,
και ογραίνοντας την άμμο το πρωί,

μου λέει για κάποιο γνώριμο ακρογιάλι,
μου λέει για κάποια που ’ζησα ζωή!

(Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο παρακάτω)

Διαβάστε και μερικά αποφθέγματα του ποιητή:

Ώρα γλυκιά. Ξαπλώνει ωραία δομένη η Αθήνα στον Απρίλη σαν εταίρα. Είναι ηδονές τα μύρα στον αιθέρα, και τίποτε η ψυχή πια δεν προσμένει.

Από το ποίημα Αθήνα.

Όλα τα πράγματά μου αναθυμούνται μιαν ώρα που περάσαμε μαζί, σ’ εκείνη τα βιβλία μου λησμονούνται, σ’εκείνη το ρολόι ακόμα ζει.

Από το ποίημα Όλα τα πράγματά μου έμειναν…

Σύμβολα εμείναμε καιρών που απάνω μας βαραίνουν ,

άλυτοι γρίφοι που μιλούν μονάχα στον εαυτό τους,

τάφοι που πάντα με ανοιχτοί χρονολογία προσμένουν,

γράμματα που δεν έφτασαν ποτέ στον προορισμό τους.

Από το ποίημα Σύμβολα.

Κι ακόμα δε μπόρεσα να καταλάβω πώς μπορεί να πεθάνει μια γυναίκα που αγαπιέται.

Από το ποίημα η Μυγδαλιά.

Η νύχτα μάς εχώρισεν από όσους αγαπάμε, πριν μας χωρίσει η ξενιτιά.

Από το ποίημα οι Στροφές (στροφή 5).