Στο πλαίσιο της φράσης, ο Γιούνγκ υποδηλώνει ότι τα ανεπίλυτα ζητήματα, οι ανεκπλήρωτες φιλοδοξίες και οι ανεκμετάλλευτες δυνατότητες των γονιών συμβάλλουν σημαντικά στην ψυχολογική ανάπτυξη των παιδιών τους. Η «μη ζωντανή ζωή» αναφέρεται στις πτυχές της ύπαρξης ενός γονιού που παραμένουν ανεξερεύνητες, ανέκφραστες ή καταπιεσμένες.
Αυτές οι ανεκμετάλλευτες δυνατότητες μπορεί να προέρχονται από διάφορες πηγές, όπως οι κοινωνικές προσδοκίες, οι προσωπικοί φόβοι ή τα ανεπίλυτα τραύματα.
Τίποτα δεν έχει ισχυρότερη ψυχολογική επίδραση στα παιδιά τους από τη μη ζωντανή ζωή του γονέα».
Η δήλωση του Γιούνγκ υπονοεί ότι η επιρροή των γονέων εκτείνεται πολύ πέρα από τις ρητές πράξεις ή τα λόγια τους. Επεκτείνεται στον τομέα του ασυνείδητου, τα κρυφά ρεύματα που διαμορφώνουν τις αντιλήψεις, τις πεποιθήσεις και τις συμπεριφορές ενός παιδιού.
(Διαβάστε παρακάτω τις σκέψεις του)
Ο Καρλ Γιούνγκ για τον έρωτα: «Δεν είναι τυχαίο ποιον επιλέγουμε…»
Δεν μπορείς να υποστηρίξεις πως δεν μας προειδοποίησε πως θα ‘ρθει μια εποχή που οι γονείς θα μεγαλώνουν παιδιά για να ζήσουν εκείνοι τη ζωή που δεν τόλμησαν ποτέ. Ο Καρλ Γιούνγκ είχε μιλήσει πολλές φορές για τα παιδιά όπως παρατηρούμε και παρακάτω:
1.«Η ζεστασιά είναι το ζωτικό στοιχείο για τα φυτά που μεγαλώνουν και για την ψυχή ενός παιδιού.»
2.«Όλο το εκπαιδευτικό μας πρόβλημα πάσχει από μια μονόπλευρη προσέγγιση του παιδιού που πρέπει να εκπαιδευτεί και από μια εξίσου μονόπλευρη έλλειψη έμφασης στην ανεκπαίδευτη φύση του εκπαιδευτικού».
3.«Τίποτα δεν έχει ισχυρότερη ψυχολογική επίδραση στο περιβάλλον τους, και ειδικά στα παιδιά τους, από τις ζωές που δεν έζησαν οι γονείς τους».
4.«Αν υπάρχει κάτι που θέλουμε να αλλάξουμε στο παιδί, πρέπει πρώτα να το εξετάσουμε και να δούμε αν δεν είναι κάτι που θα μπορούσε να αλλάξει καλύτερα στον εαυτό μας.
5.«Τα παιδιά εκπαιδεύονται από αυτό που είναι ο ενήλικας και όχι από τα λόγια του.»
Κι όμως, σε έναν άλλο τόνο, πιο συμβολικό, ο ίδιος ο Γιουνγκ (μέσα από τον διάλογο του καπετάνιου σε καιρό καραντίνας) μας δείχνει πώς η στέρηση μπορεί να μετατραπεί σε δημιουργία. Πώς, όταν κάτι μας αφαιρείται απ’ έξω, μπορούμε να επιλέξουμε εμείς τι θα αφαιρέσουμε από μέσα μας.
Η στέρηση δεν είναι πάντα παγίδα μπορεί να γίνει πράξη ωριμότητας. Όπως και η συνειδητοποίηση πως η ζωή που δεν ζήσαμε δεν πρέπει να γίνει βάρος στους άλλους όπως διαβάζουμε στο «Κόκκινο Βιβλίο»:
-Καπετάνιε, ανησυχώ πολύ λόγω της καραντίνας που μας επιβάλλεται στο λιμάνι.
– Τι σας ανησυχεί, αγαπητέ; Δεν έχετε αρκετό φαγητό; Δεν έχετε αρκετό ύπνο;
– Δεν είναι έτσι, καπετάνιε. Δεν μπορώ να κατέβω από το πλοίο, δεν μπορώ να πάω στην ξηρά και δεν αντέχω να μην μπορώ να αγκαλιάσω την οικογένειά μου.
-Και αν σας άφηναν να κατεβείτε και ήσασταν άρρωστοι και μεταδίδατε τον ιό θα νιώθατε ενοχή να μολύνετε κάποιον που δεν θα μπορούσε να αντέξει την ασθένεια;
– Δεν θα μπορούσα ποτέ να συγχωρήσω τον εαυτό μου εάν γινόταν κάτι τέτοιο, έστω και αν, για μένα τουλάχιστον σίγουρα, είναι φτιαχτή αυτή η πανούκλα.
– Θα μπορούσε να είναι. Αλλά αν δεν ήταν έτσι;
-Καταλαβαίνω τι εννοείς, αλλά αισθάνομαι στερημένος από την ελευθερία μου, καπετάνιε, νιώθω σαν να έχω στερηθεί κάτι.
-Στέρησε τότε τον εαυτό σας και από κάτι άλλο.
-Εσύ με κοροϊδεύεις;
– Όχι καθόλου. Αν στερείσαι από κάτι, χωρίς να ανταποκριθείς κατάλληλα, έχεις χάσει.
– Τότε, σύμφωνα με εσάς, αν παίρνουν κάτι από μένα, για να κερδίσω πρέπει να πάρω κάτι άλλο από τον εαυτό μου, οικειοθελώς;
-Αυτό ακριβώς. Το έκανα σε μια καραντίνα πριν από 7 χρόνια.
– Και τι κάνατε;
– Έπρεπε να περιμένω πάνω από 20 ημέρες μέσα στο πλοίο. Ήταν μήνες που περίμενα να πιάσουμε λιμάνι και να απολαύσω την άνοιξη στην ξηρά. Υπήρξε επιδημία. Στο λιμάνι τον Απρίλιο απαγορεύτηκε να βγούμε έξω. Οι πρώτες μέρες ήταν δύσκολες. Ένιωσα σαν εσένα. Στη συνέχεια, άρχισα να αντιδρώ στις κρίσεις αυτές χρησιμοποιώντας τη λογική. Ήξερα ότι μετά από 21 ημέρες μιας οποιαδήποτε συμπεριφοράς δημιουργείται μια συνήθεια και αντί να θρηνώ, να παραπονιέμαι και να δημιουργεί καταστροφικές συνήθειες, άρχισα να συμπεριφέρομαι διαφορετικά στους άλλους. Σκέφτηκα εκείνους που έχουν πολλές στερήσεις κάθε μέρα από την δύσκολη ζωή τους και αποφάσισα να βγω νικητής. Ξεκίνησα με το φαγητό. Ανάγκασα τον εαυτό μου να τρώω το μισά από αυτό που συνήθως έτρωγα, τότε άρχισα να επιλέγω τα πιο εύπεπτα τρόφιμα, έτσι ώστε το σώμα μου να μην υπερφορτώνει. Άρχισα να θρέφω τον εαυτό μου με τρόφιμα που, κατά παράδοση, είχαν διατηρήσει τον άνθρωπο υγιή.
Το επόμενο βήμα ήταν να προσθέσω σε αυτό τον καθαρισμό των ανθυγιεινών σκέψεων και να έχω όλο και περισσότερες ανυψωμένες και ευγενείς σκέψεις. Με υποχρέωσα να διαβάζω τουλάχιστον μία σελίδα κάθε μέρα για ένα θέμα που δεν ήξερα. Αναγκάστηκα να κάνω ασκήσεις στη γέφυρα του πλοίου. Ένας γέρος σοφός Ινδός μου είχε πει χρόνια πριν ότι το σώμα ενδυναμώνει κρατώντας την αναπνοή. Με υποχρέωσα να παίρνω βαθιές αναπνοές κάθε πρωί. Νομίζω ότι οι πνεύμονές μου δεν είχαν φτάσει ποτέ σε τέτοια ικανότητα και δύναμη. Το απόγευμα ήταν η ώρα για προσευχή, ο καιρός να ευχαριστήσω κάθε οντότητα για το γεγονός ότι δεν μου έδωσε σοβαρές κακουχίες καθ’ όλη τη ζωή μου.
Ο σοφός Ινδός με είχε συμβουλεύσει επίσης να κατακτήσω τη συνήθεια να φαντάζομαι ένα άσπρο φως να εισέρχεται μέσα μου και να με κάνει πιο δυνατό. Λειτουργούσε επίσης και για τους αγαπημένους που ήταν μακριά και γι ‘αυτό ενσωμάτωσα αυτή την πρακτική στην καθημερινή μου ρουτίνα στο πλοίο.
Αντί να σκέφτομαι όλα όσα δεν μπορούσα να κάνω, σκεφτόμουνα όλα όσα θα έκανα όταν πατούσα το πόδι μου στην ξηρά. Παρακολουθούσα τις σκηνές της κάθε μου μέρας, τις ζούσα έντονα και απολάμβανα την αναμονή. Όλα όσα μπορούμε να πάρουμε αμέσως δεν είναι ποτέ ενδιαφέροντα. Η αναμονή εξυπηρετεί την επιθυμία και την ισχυροποίηση της. Είχα στερήσει στον εαυτό μου τα βλαβερά τρόφιμα, τα μπουκάλια ρούμι, την δυσπιστία και τα tacos. Είχα στερήσει στον εαυτό μου να παίζω χαρτιά, να κοιμάμαι πολύ, να τεμπελιάζω και να σκέφτομαι μόνο τι μου έχουν στερήσει.
– Και πώς κατέληξε όλο αυτό, καπετάνιε;
– Κατέκτησα όλες αυτές τις νέες συνήθειες. Με άφησαν να κατέβω από το πλοίο πολύ πιο μετά από το αναμενόμενο.
“Σας στέρησαν την άνοιξη, τότε;»
-Ναι, εκείνη τη χρονιά μου στέρησαν την άνοιξη και πολλά άλλα πράγματα, αλλά εγώ άνθισα. Είχα φέρει άνοιξη μέσα μου και κανείς και ποτέ δεν θα μπορούσε να μου το πάρει.
Ο Νίτσε ως εμπρηστής των ιδεών: «Η γνώση σκοτώνει την δράση, η δράση χρειάζεται τα πέπλα της»
Διαβάστε κι άλλα άρθρα που αγαπήσαν οι αναγνώστες μας:
- Η διαδρομή της αυτοεκτίμησης από τον Μπουκάι: «Για να μάθω να εκτιμώ τον εαυτό μου δε φτάνει μόνο να…»
- Όσκαρ Ουάιλντ: «Ο δεσμός κάθε συντροφικότητας, είτε στο γάμο είτε στη φιλία, είναι …»
- «Η μητέρα που προσπαθεί να ελέγξει κάθε πτυχή της ζωής της κόρης της παίρνει…» – Το βιβλίο που μίλησε σε χιλιάδες γυναίκες
- Σταμάτα να φοβάσαι τα γηρατειά – O Σοπενχάουερ θα σου αλλάξει γνώμη
- Winnicott: «Αν οι μητέρες καλούνται να κάνουν αυτό ή εκείνο χάνουν την …»
- Το «Κρυφό Σχολειό» είναι μύθος και αυτά είναι τα 10 πραγματικά σχολεία που «έσωσαν» τα γράμματα
