Πώς επιβιώνει κανείς στον κόσμο του Έρνεστ Χέμινγουεϊ;
Οι χαρακτήρες του Χέμινγουεϊ ενσαρκώνουν ξεκάθαρα τις αξίες και την κοσμοθεωρία του. Οι κύριοι χαρακτήρες των έργων «The Sun Also Rises», «A Farewell to Arms» και «For Whom the Bell Tolls» είναι νέοι άνδρες, των οποίων η δύναμη και η αυτοπεποίθηση συνυπάρχουν με μια ευαισθησία που τους αφήνει βαθιά σημαδεμένους από τις εμπειρίες τους στον πόλεμο. Ο πόλεμος ήταν για τον Χέμινγουεϊ ένα ισχυρό σύμβολο του κόσμου, τον οποίο θεωρούσε πολύπλοκο, γεμάτο ηθικές αμφιβολίες και σχεδόν αναπόφευκτο πόνο, τραυματισμό και καταστροφή.
«Όταν ο Χέμινγουεϊ ξεκινά ένα έργο, αρχίζει πάντα με ένα μολύβι, χρησιμοποιώντας το τραπέζι ανάγνωσης για να γράφει σε χαρτί για γραφομηχανή από λεπτό χαρτί. Κρατάει μια δέσμη από λευκά χαρτιά αριστερά της γραφομηχανής, βγάζοντας τα χαρτιά ένα-ένα από κάτω από ένα μεταλλικό κλιπ που γράφει: Αυτά πρέπει να πληρωθούν». Αυτό το απόσπασμα προέρχεται από μια συνέντευξη του Χέμινγουεϊ γνωστή ως Conversation in a Madrid cafe, May, 1954. Πάντα την έβρισκα ιδιαίτερα χαρακτηριστική για να αποδείξει κάποιος τα χαρακτηριστικά του Χέμινγουεϊ.
Ο Χέμινγουεϊ ήταν μια βαθιά αντιφατική προσωπικότητα, με την σκληροτράχηλη αρρενωπή γραφή του να έχει επηρεαστεί από τον πόλεμο, το σαφάρι , το ψάρεμα και τις ταυρομαχίες. Απέδωσε τις σωματικές αισθήσεις του. Όμως μόνο οι αναγνώστες καταλαβαίναν πάντα την υποβόσκουσα ευαισθησία του και του έδωσαν το προνόμιο να γίνει ένας διάσημος συγγραφέας πριν καν φτάσει στα μισά σκαλοπάτια της ζωής του.
(Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο παρακάτω)
Για αυτό τον λόγο ακόμη και σήμερα ο λόγος του έχει βαρύτητα και προσελκύει πάντα όλη την προσοχή. Ο Χέμινγουεϊ κάποτε είπε…
«Στις πιο σκοτεινές μας στιγμές, δεν χρειαζόμαστε λύσεις ή συμβουλές. Αυτό που λαχταρούμε είναι απλώς η ανθρώπινη σύνδεση – μια ήσυχη παρουσία, ένα απαλό άγγιγμα. Αυτές οι μικρές χειρονομίες είναι οι άγκυρες που μας κρατούν σταθερούς όταν η ζωή γίνεται αφόρητη. Μην προσπαθήσεις να με διορθώσεις. Μην αναλάβεις να λύσεις τον πόνο μου και μην απομακρύνεις τις σκιές μου.
Απλώς κάθισε δίπλα μου καθώς αντιμετωπίζω τις δικές μου εσωτερικές καταιγίδες. Γίνε το σταθερό χέρι που μπορώ να το πιάσω καθώς βρίσκω το δρόμο μου. Ο πόνος μου είναι δικός μου να κουβαλάω, οι μάχες μου δικές μου. Αλλά η παρουσία σου μου θυμίζει ότι δεν είμαι μόνος σε αυτόν τον τεράστιο, μερικές φορές τρομακτικό κόσμο. Είναι μια ήσυχη υπενθύμιση ότι είμαι άξιος αγάπης, ακόμα και όταν νιώθω ραγισμένος.
Λοιπόν, εκείνες τις σκοτεινές ώρες που χάνω το δρόμο μου, θα είσαι απλώς εδώ; Όχι ως διασώστης, αλλά ως σύντροφος. Κράτα μου το χέρι μέχρι να ξημερώσει, βοηθώντας με να θυμάμαι τη δύναμή μου. Η σιωπηλή υποστήριξή σου είναι το πιο πολύτιμο δώρο που μπορείς να μου δώσεις. Είναι μια αγάπη που με βοηθά να θυμάμαι ποιος είμαι, ακόμα κι όταν το ξεχνάω… ΅»
Διαβάστε κι άλλα άρθρα που αγαπήσαν οι αναγνώστες μας:
- Πόση φτώχεια αντέχει ένας λαός πριν ξεσπάσει; Ο Στάινμπεκ είχε ήδη απαντήσει
- Η φράση του Τόλκιν που (εάν τη διαβάσεις) θα σε συνοδεύει για μια ολόκληρη ζωή
- Θεοδωρόπουλος: «Κάθε έθνος έχει τον δικό του Ναρκισσισμό. Εμείς οι Έλληνες τι έχουμε;»
- 30 σπουδαίες συμβουλές του Πλάτωνα: «Αφήστε τους γονείς να κληροδοτήσουν στα παιδιά τους…»
- Η διαδρομή της αυτοεκτίμησης από τον Μπουκάι: «Για να μάθω να εκτιμώ τον εαυτό μου δε φτάνει μόνο να…»
- Όσκαρ Ουάιλντ: «Ο δεσμός κάθε συντροφικότητας, είτε στο γάμο είτε στη φιλία, είναι …»
- «Η μητέρα που προσπαθεί να ελέγξει κάθε πτυχή της ζωής της κόρης της παίρνει…» – Το βιβλίο που μίλησε σε χιλιάδες γυναίκες
- Σταμάτα να φοβάσαι τα γηρατειά – O Σοπενχάουερ θα σου αλλάξει γνώμη
- Winnicott: «Αν οι μητέρες καλούνται να κάνουν αυτό ή εκείνο χάνουν την …»
- Το «Κρυφό Σχολειό» είναι μύθος και αυτά είναι τα 10 πραγματικά σχολεία που «έσωσαν» τα γράμματα
- Ο Καρλ Γιούνγκ είχε προειδοποιήσει πως θα ‘ρθει μια εποχή που οι γονείς θα μεγαλώνουν παιδιά για να …
