Η μελαγχολική χάρη του Μίλαν Κούντερα ανέλυσε εξαιρετικά τις σύγχρονες αντιφάσεις μας με ακρίβεια και ενσυναίσθηση.
Στο βιβλίο του «Το αστείο» αυτό που ξεκινά ως ένα φαινόμενο ασήμαντο περιστατικό, έναν απερίσκεπτο αστείο που στέλνεται με μια κάρτα εξελίσσεται σε μια ζωή στοιχειωμένη από το νόημα, τη μνήμη και το φάντασμα των ιδανικών του καθενός.
Στο παρακάτω απόσπασμα, ο αφηγητής του Κούντερα αμφισβητεί την ανατριχιαστική αίσθηση ότι αυτά σημαίνουν κάτι περισσότερο, ότι ψιθυρίζουν, υπονοούν, συνωμοτούν.
Στο επίκεντρο αυτής της έντασης βρίσκεται η ανάγκη για αγάπη, μια αγάπη που μπορεί να σταθεροποιήσει την ταυτότητα και να διατηρήσει τη συνέχεια σε έναν κόσμο που απειλεί συνεχώς να μας κατακερματίσει.
(Διαβάστε το λογοτεχνικό απόσπασμα παρακάτω)
Σταμάτα να φοβάσαι τα γηρατειά – O Σοπενχάουερ θα σου αλλάξει γνώμη
Το αστείο – Μίλαν Κούντερα (απόσπασμα)
(…) Τα περιστατικά λοιπόν εκτός του ότι συμβαίνουν, του ότι υπάρχουν, λένε και κάτι; Δεν είναι μου φαίνεται ανάγκη να τονίσω πως γενικά είμαι νηφάλιος άνθρωπος. Αλλά ίσως μέσα μου κάτι να έμεινε από παράλογες δεισιδαιμονίες, παραδείγματος χάρη αυτή εδώ η περίεργη πεποίθηση πως όλα τα περιστατικά της ζωής που μου συμβαίνουν έχουν μια επιπλέον σημασία, κάτι σημαίνουν πως τα περιστατικά της ζωής μου κάτι μου ψιθυρίζουν, πως βαθμιαία μας αποκαλύπτουν κάποια δικά τους μυστικά, πως μπροστά μας στέκουν σαν γρίφος που πρέπει να λύσουμε, πως τα περιστατικά που ζούμε στη ζωή μας είναι η μυθολογία αυτής της ζωής και πως μέσα σ’ αυτή τη μυθολογία υπάρχει το κλειδί της αλήθειας και του μυστηρίου. Είναι αυτό τάχα πλάνη; Πιθανόν, αλλά δεν μπορώ ν’ απαλλαχτώ απ’ την ανάγκη αυτή να λ ύ ν ω αδιάκοπα τη ζωή μου (λες και μέσα της είναι πραγματικά κάποια έννοια, σημασία, αλήθεια,) δεν μπορώ ν’ απαλλαχτώ απ’ αυτήν την ανάγκη, ακόμα κι αν δε θα ’ταν τίποτα άλλο από μια απλή ανάγκη κάποιου παιχνιδιού (όπως παιχνίδι είναι και το λύσιμο των γρίφων).
(…) Με τη διαφορά πως εγώ αναζητούσα πάντα την αγάπη κι όταν δεν την εύρισκα εκεί που τη ζητούσα, ανατριχιάζοντας έκανα μεταβολή κι έφευγα, αν και ήξερα πόσο απλό ήταν να ξεχάσω το νεανικό μου όνειρο γι’ αγάπη, να το ξεχάσω ολότελα και να περάσω τα σύνορα για να βρεθώ στην άγνωστη εμπειρία μιας ελευθερίας που δεν γνωρίζει ντροπή, προφυλάξεις, ηθική, στην εμπειρία μιας εμετικής ελευθερίας που είναι όλα επιτρεπτά.
Ξέρω ακόμα πως αν περνούσα αυτό το σύνορο θα έπαυα να είμαι πια εγώ η ίδια, θα γινόμουν κάτι άλλο, δεν ξέρω τι θα γινόμουν και φρίττω μ’ αυτές τις φοβερές αλλαγές, για τον λόγο τούτον αναζητώ την αγάπη, απελπιστικά αναζητώ την αγάπη, μ’ αυτή θα μπορούσα να συνεχίσω όπως είμαι ως τώρα, με τα παλιά μου ιδανικά και όνειρα, γιατί δεν θέλω τη ζωή μου δύο κομμάτια, θέλω να μείνει ολόκληρη απ’ την αρχή ως το τέλος.
Διαβάστε κι άλλα άρθρα που αγαπήσαν οι αναγνώστες μας:
- Δε χρειάζονται τέλειοι γονείς, χρειάζονται … – Ο Ματθαίος Γιωσαφάτ και το έλλειμμα συναισθηματικής παρουσίας
- Νίκος Καζαντζάκης: Θα ‘ρθει η στιγμή που ο φόβος θα…
- Όταν μιλούν άσχημα για σένα, ο Πλάτωνας σου δίνει αυτή την απάντηση
- Το πιο σημαντικό βιβλίο του Φρόυντ σε 19 φράσεις: «Οι άνδρες δεν είναι ευγενικά πλάσματα που θέλουν να…»
- Τι σημαίνει η λέξη «τζιβαέρι»; – Η πιο τρυφερή λέξη που δε λέμε πια
- Κάφκα: «Αν βρεις κάποιον που σε κάνει να χαμογελάς μην…»
- Έρμαν Έσσε: «Τα γηρατειά υποτιμούνται μόνο όταν θέλουν να …»
