Άρβελερ φόβος

Η Αρβελέρ εξομολογείται: «Νίκησα τις φοβίες μου με…»

Όταν μια γυναίκα που έχει βρεθεί αντιμέτωπη με την εξουσία, τις προκαταλήψεις και το πέρασμα των αιώνων προσφέρει μια ματιά στο πως νίκησε τον φόβο, την ακούμε. όχι από υποχρέωση αλλά επειδή η φωνή της φέρει το βάρος της βιωμένης αλήθειας και της κερδισμένης αυθεντίας.

Με λίγες μόνο λέξεις, η Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ κατονομάζει τη σιωπηλή μάχη που δίνουν οι περισσότεροι από εμάς και υπαινίσσεται την πιθανή πανοπλία που επέλεξε για να την κερδίσει. Δεν είναι το είδος της αποκάλυψης που κραυγάζει αλλά που εμπεριέχει ουσία.

Ένα σιωπηλό μανιφέστο για όποιον έχει νιώσει ποτέ τον φόβο να τον πιάνει στο λαιμό του και έχει αναρωτηθεί πώς μοιάζει πραγματικά η δύναμη.
(Το απόσπασμα που θα σε ταρακουνήσει βρίσκεται παρακάτω)

16 αφοπλιστικά αποφθέγματα του Μαχάτμα Γκάντι: «Ευτυχία είναι όταν αυτό που…»

Τα αποσπάσματα της Ελένης Άρβλερ από το αφιέρωμα της «Καθημερινής»

1.«Νίκησα τις φοβίες μου με τη στολή της πειθαρχίας».

2.«Η μάνα μου είχε μια ράφτρα στη Φιλολάου, ήταν εξοχή εκεί, κι όπως πηγαίναμε μια μέρα και τα παράθυρα ήταν ανοιχτά, γιατί είχε καλό καιρό –τι εικόνα κι αυτή!–, είδα σ’ ένα σπίτι μια βιβλιοθήκη. Ανέβηκα λίγο στο τοιχάκι, κρατήθηκα από το πρεβάζι στο παράθυρο και σηκώθηκα στις μύτες των ποδιών μου, να θαυμάσω την πρώτη βιβλιοθήκη που έβλεπα – τι ωραίο πράγμα!».

3.«Μεγάλωσα στον δρόμο – στον μεγάλο κόσμο. Κανονικά! Σ’ ένα σπίτι προσφυγικό, αλλά παρέα με την Ακρόπολη. Ξέρεις τι σημαίνει αυτό;»

4.«Ακούστε, κύριε καθηγητά. Εγώ στη ζωή θα κάνω αυτό που μου αρέσει και αυτό που θέλω. Τώρα, σχετικά με το πώς θα βγάλω τα χρήματα που χρειάζεται για να ζήσω, σας διαβεβαιώ ότι θα πουλώ λεμόνια στο κέντρο της Αθήνας».

5.«Ο Πωλ Λεμέρλ είχε αποφασίσει να πάει στο Collège de France, οπότε θα άφηνε τη θέση του, και ήμουν η μόνη που είχα τυπωμένη τη διατριβή μου. Ημασταν τρεις υποψήφιοι. Προηγήθηκαν 126 επισκέψεις στους καθηγητές, ως είθισται. Οταν φτάνω στον Aνρί Bαν Εφαντέρ, τον μεγάλο ελληνιστή, μου λέει: “Ελένη, δεν θα ψηφίσω για σένα, αλλά για τον φίλο μου τον Μπονπέρ, που είναι Γάλλος και πρύτανης στην Μπρεστ”. Το ίδιο και η Ζακλίν ντε Ρομιγύ, κι ας λογιζόμασταν φίλες. “Είμαστε πολλές γυναίκες”, μου λέει εκείνη. Μετά, πάω σε εκείνον που δίδασκε ισπανικά, και μόλις ανοίγω το στόμα μου, με προλαβαίνει: “Θα ψηφίσω για σένα”. “Γιατί;” τον ρωτώ. “Γιατί έχεις την ίδια προφορά με μένα!”. Μετά φτάνω στον πιο δεξιό που υπήρχε, τον Nτελόρφ, και, πριν μπω, σκέφτομαι: “Αδικα πάω”. Μου λέει, λοιπόν, εκείνος: “Ξέρω ότι δεν είστε του κύκλου μου, αλλά θα ψηφίσω για σας”. “Γιατί θα το κάνετε;”. “Απλούστατα, έχετε δημοσιεύσει τόσα κείμενα, έχετε δημοσιεύσει επιγραφές, έχετε κάνει διπλωματική ιστορία, καλύπτετε όλον τον χώρο των βοηθητικών επιστημών και της βασικής ιστορίας”».

6.«Ημουν τότε νέα, όμορφη, άκουγαν και την προφορά μου… “Kαμιά τρελή θα ’ναι”, μπορεί να σκέφτονταν. Κατάλαβα ότι δεν με πίστευαν. “Ελάτε στο γραφείο μου, να τα πούμε εκεί”, επέμεινα. Επειτα από λίγη ώρα, ήρθαν πέντε γελαστοί – τους άνοιξα την πόρτα, ήταν λίγο αμήχανοι. Κάθισαν, συζητήσαμε τα θέματα που τους απασχολούσαν και φεύγοντας έδειξαν τον δέοντα σεβασμό. Μια εβδομάδα μετά, έχουμε συμβούλιο. “Κυρία Αρβελέρ, πήγατε και είδατε τους φοιτητές;”, μου λέει ο κοσμήτορας. Με σκουντάει ο φίλος συνάδελφος Μπερνάρ Γκενέ, ο μεγάλος ακαδημαϊκός: “Ελένη, εδώ δεν λέμε καλημέρα, παρά μόνον στους υφηγητές. Μόνο οι βοηθοί διδάσκουν στα πρώτα έτη· οι καθηγητές στα μεταπτυχιακά”. Ε, μετά από έναν χρόνο έγινε το ’68. Καταλαβαίνετε γιατί…».

Διαβάστε περισσότερους λογοτεχνικούς θησαυρούς παρακάτω:

Φωτογραφία εξωφύλλου

Μοιράσου το

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

YelloWizard.gr
YelloWizard.gr
YelloWizard.gr