Στο βιβλίο «Η μάνα και το νόημα της ζωής», ο πατέρας της υπαρξιακής ψυχοθεραπείας επιστρέφει σε κάτι πολύ πιο προσωπικό από θεωρίες και θεραπευτικές τεχνικές: επιστρέφει στη μητέρα του και μαζί της επιστρέφει σε κάθε ερώτημα που τόλμησε ποτέ να της κάνει σε κάθε βλέμμα που περίμενε επιβεβαίωση.
Ο Γιάλομ συναντά τη μητέρα του μετά θάνατον. Συζητούν, σχεδόν τσακώνονται, ζητούν και προσφέρουν αυτό που δεν ειπώθηκε ποτέ όσο εκείνη ήταν ζωντανή. Η αφήγηση γίνεται το θεραπευτικό εργαλείο του ίδιου του θεραπευτή. Και η λέξη «μάνα», βαριά όπως πάντα, αποκτά υπαρξιακή διάσταση και γίνεται σύμβολο της αγάπης που δε δόθηκε όπως την περιμέναμε.
Ο Γιάλομ προσφέρει μια ειλικρινή ανθρώπινη συνομιλία και μέσα από αυτή τη ψυχοθεραπεία συναντά τη λογοτεχνία, η επιστήμη συναντά το βίωμα και ο συγγραφέα ς τελικά ξαναγίνεται γιος.
(Διαβάστε τα αποφθέγματά του παρακάτω)
Δεν φταίει πάντα η παιδική ηλικία, αλλά… – Ο Φρόυντ βάζει τα όρια
7 αποφθέγματα του Ίρβιν Γιάλομ από το βιβλίο του «Η μάνα και το νόημα της ζωής».
1.«Τα παιδιά που έχουν στερηθεί τον δεσμό αγάπης με τη μητέρα, δεν μπορούν να αναπτύξουν τη στοιχειώδη αυτοπεποίθηση που χρειάζονται για να αγαπήσουν τον εαυτό τους ή για να πιστέψουν ότι οι άλλοι θα μπορούσαν να τους αγαπήσουν ή για να αγαπήσουν τη ζωή.»
2.«Εξηγώ στους ασθενείς μου ότι τα κακοποιημένα παιδιά συχνά δυσκολεύονται να αποκολληθούν από τις δυσλειτουργικές οικογένειές τους, ενώ τα παιδιά που μεγαλώνουν με καλούς, στοργικούς γονείς αντιμετωπίζουν πολύ λιγότερες συγκρούσεις. Άλλωστε, δεν είναι αυτό το καθήκον ενός καλού γονιού, να βοηθήσει το παιδί του να φύγει από το σπίτι;»
3.«Μισώ το γεγονός ότι έχει εισχωρήσει τόσο βαθιά στο μυαλό μου που δεν μπορώ να την ξεριζώσω. Και πάνω απ’ όλα, μισώ το γεγονός ότι στο τέλος της ζωής μου νιώθω υποχρεωμένος να ρωτήσω: «Πώς τα πήγα, μαμά;»
4.«Στην πραγματικότητα, βρήκαμε ισχυρές ενδείξεις ότι πολλές από τις χήρες που είχαν τους καλύτερους γάμους πέρασαν τη διαδικασία του πένθους και της αποσύνδεσης πιο εύκολα από όσες είχαν ζήσει μια σχέση με έντονες συγκρούσεις. (Η εξήγηση για αυτό το παράδοξο, κατά τη γνώμη μου, βρίσκεται στη «μετάνοια»: για όσους είχαν περάσει τη ζωή τους παντρεμένοι με το λάθος πρόσωπο, το πένθος ήταν πιο περίπλοκο, επειδή έπρεπε να θρηνήσουν και για τον εαυτό τους, για τα πολλά χαμένα χρόνια της ζωής τους).»
5.«Στη δουλειά μου έμαθα ότι οι άνθρωποι που φοβούνται περισσότερο τον θάνατο είναι αυτοί που πλησιάζουν σε αυτόν έχοντας ζήσει πολύ χωρίς να ζήσουν πραγματικά.
6.«Οι άνθρωποι αγαπούν τον εαυτό τους όταν βλέπουν μια εικόνα του εαυτού τους που τους αγαπά να αντανακλάται στα μάτια κάποιου που τους νοιάζεται πραγματικά».
7.«Η θεραπεία είναι μια σχέση δύο ατόμων που απαιτεί αλληλεπίδραση και εξερεύνηση αυτής της αλληλεπίδρασης· είναι απαραίτητα τα πραγματικά συναισθήματα και η αμοιβαία αποκάλυψη των συναισθημάτων που προκαλούνται κατά τη θεραπευτική αλληλεπίδραση. Σήμερα, πολλά προοδευτικά ψυχαναλυτικά ιδρύματα έχουν εγκαταλείψει το παλιό μοντέλο της κενής οθόνης υπέρ ενός νέου μοντέλου — της πραγματικής σχέσης μεταξύ δύο ατόμων — και έχουν δημοσιεύσει κλινικές έρευνες για αυτό το φαινόμενο — την «διαυποκειμενικότητα» ή την «ψυχολογία των δύο ατόμων» — που είναι πλέον κοινός τόπος στην επαγγελματική βιβλιογραφία».
Διαβάστε κι άλλα άρθρα που αγαπήσαν οι αναγνώστες μας:
- Δε χρειάζονται τέλειοι γονείς, χρειάζονται … – Ο Ματθαίος Γιωσαφάτ και το έλλειμμα συναισθηματικής παρουσίας
- Νίκος Καζαντζάκης: Θα ‘ρθει η στιγμή που ο φόβος θα…
- Όταν μιλούν άσχημα για σένα, ο Πλάτωνας σου δίνει αυτή την απάντηση
- Το πιο σημαντικό βιβλίο του Φρόυντ σε 19 φράσεις: «Οι άνδρες δεν είναι ευγενικά πλάσματα που θέλουν να…»
- Τι σημαίνει η λέξη «τζιβαέρι»; – Η πιο τρυφερή λέξη που δε λέμε πια
- Κάφκα: «Αν βρεις κάποιον που σε κάνει να χαμογελάς μην…»
- Έρμαν Έσσε: «Τα γηρατειά υποτιμούνται μόνο όταν θέλουν να …»
