Αρχαίοι Έλληνες: 5 αλήθειες για τις οποίες δεν είμαστε (καθόλου) περήφανοι

Προφανώς η Αρχαία Ελλάδα καινοτόμησε και δημιούργησε τα θεμέλια του σκεπτόμενου ανθρώπου μέσω της φιλοσοφίας, της λογικής και της τέχνης. Όμως κανένας πολιτισμός δεν έχει μόνο μια υπόσταση, τα ανθρώπινα πάθη όπως η βία και η νοθεία διέπουν τον κόσμο μας, πόσο μάλλον στα αρχαία χρόνια.

Ποιες είναι αυτές οι στιγμές της αρχαίας ελληνικής ιστορίας που δε θα θέλαμε με τίποτα να υπάρχουν στον σημερινό κόσμο;
(Διαβάστε τα ιστορικά γεγονότα παρακάτω)

Ποια ημερομηνία επέστρεψε ο Οδυσσέας στην Ιθάκη; Οι επιστήμονες λύνουν το μυστήριο !

Η δημόσια ταπείνωση
Οι ελληνικές πόλεις χρησιμοποιούσαν τη δημόσια ταπείνωση ως μορφή τιμωρίας για ορισμένα αδικήματα. Για παράδειγμα οι άνδρες μοίχοι δενόντουσαν και οδηγούνταν στη πόλη για τρεις ημέρες, ενώ οι μοιχαλίδες έπρεπε να στέκονται στην αγορά με διαφανή χιτώνα για 11 ημέρες.

Νόμοι και τιμωρίες για τη μοιχεία.
Για να εξηγήσουμε και τα γεγονότα που αναφέραμε πρωτύτερα να τονίσουμε πως στην κλασική Αθήνα, η μοιχεία θεωρούνταν σοβαρό αδίκημα και ο νόμος επέτρεπε στον σύζυγο μιας μοιχαλίδας συζύγου να σκοτώσει τον εραστή της, αν τον έπιανε επ’ αυτοφώρω. Αυτό αντικατοπτρίζει τα αυστηρά και συχνά βίαια μέτρα που λαμβάνονταν για τον έλεγχο της ερωτικής συμπεριφοράς και την προστασία της οικογενειακής τιμής.

Η σφαγή της Μήλου
Κατά τη διάρκεια του Πελλοπονησιακού Πολέμου , οι Αθηναίοι επιτέθηκαν στο ουδέτερο νησί της Μήλου το 416. π.Χ. Αφού το κατέλαβαν, εκτέλεσαν όλους τους άνδρες και υποδούλωσαν τις γυναίκες και τα παιδιά. Οι Αθηναίοι δικαιολόγησαν την πράξη αυτή ως επίδειξη της δύναμής τους, γεγονός που κατέγραψε ο Θουκυδίδης στην Ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου.

Η ομοφυλοφιλία στην Αρχαία Ελλάδα: Υπήρχε; Αν ναι, πώς την αντιμετώπιζαν οι Αθηναίοι;

Ζώνες αγνότητας 
Για να αποτραπεί η ερωτική δραστηριότητα από τους δούλους, οι ιδιοκτήτες τους ανάγκαζαν να φορούν ζώνες αγνότητας μέσω μιας πρακτικής που ονομαζόταν μπόλιασμα. Μεταλλικοί δακτύλιοι σφράγιζαν τα γεννητικά όργανα, εξασφαλίζοντας την αγνότητα.

Η εξορία «πήγαινε σύννεφο».
Η εξορία και ο θάνατος ήταν πάγια πολιτική της Αθηναϊκής Δημοκρατίας όχι μόνο για τους προδότες αλλά και για αυτούς παράβαιναν τους θρησκευτικούς νόμους και κατά τη γνώμη τους διέφθειραν την κοινωνία.

461 π.Χ. − Κίμων του Μιλτιάδη
460 π.Χ. − Αλκιβιάδης του Κλεινία(παππούς του Αλκιβιάδη του Πελοποννησιακού Πολέμου).
457 π.Χ. − Μένων του Μενεκλίδη (αβέβαιο)
442 π.Χ. − Θουκυδίδης του Μιλησία (δεν πρόκειται για τον ιστορικό Θουκυδίδη)
416 π.Χ. − Υπέρβολος του Αντιφάνη
487 π.Χ. − Ίππαρχος του Χάρμου, συγγενής του Πεισίστρατου
486 π.Χ. – Μεγακλής του Ιπποκράτη, ανιψιός του Κλεισθένη. Ο Μεγακλής εξοστρακίστηκε δύο φορές σύμφωνα με τον Λυσία.
485 π.Χ. − Καλλίξενος, ανιψιός του Κλεισθένη και αρχηγός των Αλκμαιωνιδών εκείνο το διάστημα (οι πληροφορίες για τον Καλλίξενο είναι αβέβαιες).
484 π.Χ. − Ξάνθιππος του Αρίφρονα, πατέρας του Περικλή
482 π.Χ. − Αριστείδης του Λυσιμάχου.
471 π.Χ. − Θεμιστοκλής του Νεοκλέους (το 471 π.Χ. ή νωρίτερα)

Πρόσφατες επιστημονικές έρευνες έχουν αποκαλύψει περιπτώσεις που υποδηλώνουν ότι η αρχαία αθηναϊκή πρακτική του εξοστρακισμού ήταν επιδεκτική χειραγώγησης. Μια αξιοσημείωτη ανακάλυψη αφορά μια κρυπτή με 190 όστρακα (θραύσματα κεραμικών που χρησιμοποιούνταν ως σύμβολα της ψηφοφορίας) που βρέθηκαν πεταμένα σ’ ένα πηγάδι κοντά στην Ακρόπολη.

Η ανάλυση αποκάλυψε ότι αυτά τα θραύσματα που έφεραν το όνομα του Θεμιστοκλή, φαίνεται να έχουν χαραχθεί από δεκατέσσερα μόνο άτομα. Αυτό υποδηλώνει ότι οργανωμένες ομάδες μπορεί να είχαν προεγγράψει όστρακα για να επηρεάσουν την κοινή γνώμη ή να νοθεύσουν τη διαδικασία της ψηφοφορίας.