80's γονείς

Από τα 80’s στο σήμερα: 5 διδάγματα ανατροφής που εμπνέουν τον σύγχρονο γονέα

Ta 80’s μια εποχή με κασέτες, γδαρμένα γόνατα και παιδιά που περιπλανιόντουσαν στη γειτονιά σαν μικροσκοπικοί, ανεξέλεγκτοι εξερευνητές. Σήμερα, έχουμε ανταλλάξει τους δρόμους με δομημένες δραστηριότητες, το αυθόρμητο με το προγραμματισμένο.

Αλλά κάπου ανάμεσα σ΄ αυτά τα δύο άκρα, υπάρχουν πολύτιμα μαθήματα που δεν είναι απαραίτητα γραμμένα σε εγχειρίδια γονέων, αλλά χαραγμένα στη μνήμη όσων μεγάλωσαν σε μια εποχή που τα social media δεν είχαν εισβάλει ακόμη στη ζωή μας.
(Διαβάστε τα 5 διδάγματα παρακάτω)

Πώς μιλούσαν στα 80’s; 10 φράσεις που δε βγάζουν νόημα σήμερα

1. Η γειτονία – κοινότητα.

80's γονείς

Μια φορά και έναν καιρό, οι γονείς δεν έκλειναν ραντεβού για παιχνίδι, απλά άφηναν τα παιδιά έξω και το σύμπαν έκανε τα υπόλοιπα. Η γειτονιά ήταν μια διευρυμένη οικογένεια, όπου οι πόρτες έμεναν ανοιχτές και κάθε γονιός ήταν ένας επίτιμος διαιτητής, νοσοκόμος και ενίοτε μια φοβερή πειθαρχική δύναμη.

Οι γονείς αλληλοβοηθιόντουσαν και παρόλο όπου το αίσθημα της κοινότητας μπορεί να παραβιάζει πολλές φορές την ιδιωτικότητα ταυτόχρονα αμβλύνει την αίσθηση της μοναξιάς και της απελπισίας. Τα παιδιά ανέπτυσσαν ανεξαρτησία μάθαιναν να διαπραγματεύονται και είχαν ένα φυσικό σύστημα υποστήριξης που επεκτεινόταν πέρα από την οικογένειά τους. Αν πέφτατε από το ποδήλατό σας, κάποιος θα σας έδενε με επίδεσμο πριν γυρίσετε στο σπίτι, αν τσακωνόσασταν με την παρέα κάποιος θα σας χώριζε.

2.Οι γονείς έπαιρναν τα παιδιά τους παντού.
Τότε, δεν υπήρχαν τόσοι πολλοί χώροι μόνο για παιδιά. Οι γονείς  δεν σταματούσαν τη ζωή τους για τα παιδιά τους, τα παιδιά απλώς ακολουθούσαν. Γάμοι, ταβέρνες, υποχρεώσεις ύπνος στις καρέκλες με τέρμα μουσική, όπου μας εκπαίδευαν να μην ακούμε τα ξυπνητήρια ως ενήλικες.

Τι θετικό είχε όλο αυτό; Τα παιδιά μάθαιναν να παρατηρούν. Έβλεπαν πως οι ενήλικες χειρίζονταν τις συζητήσεις, τις κοινωνικές αλληλεπιδράσεις, ακόμα και τις μικρές κρίσεις(όπως ο θείος Γιάννης που τσακωνόταν πάλι για το φουσκωμένο λογαριασμό). Δεν επρόκειτο για διαλέξεις στα παιδιά σχετικά με την καλή συμπεριφορά, επρόκειτο για την υιοθέτησή της με φυσικό τρόπο.

Τα παιδία δεν υιοθετούν αυτά που τους λέμε, αλλά αυτά που βλέπουν. Έτσι, όταν ένα παιδί περνάει ολόκληρη τη μέρα του σε δραστηριότητες και ολοήμερο σχολείο, επιστρέφοντας στο σπίτι μόνο το βράδυ, τα πρότυπά του δε θα προέρχονται από την οικογένεια, αλλά από τους χώρους όπου κινείται, τους συμμαθητές του, τους δασκάλους του, τα social media.

«Θέλω το παιδί μου να ειναι ευτυχισμένο, όχι άριστο» – Πραγματικότητα ή παροξυσμός;

3. Πλήρης έλεγχος στη ρουτίνα του παιδιού.

80's γονείς

Σήμερα, οι δομημένες δραστηριότητες είναι τα πάντα. Οι γονείς γράφουν τα παιδιά τους σε πολλές δραστηριότητες, εξασφαλίζοντας ότι είναι πάντα απασχολημένα, μουσική, θέατρο, αθλήματα, σκάκι, ξένες γλώσσες. Στη δεκαετία του 80′; Τα παιδιά έβρισκαν τα πράγματα από μόνα τους.

Τα παιδιά μάθαιναν την κοινωνική δυναμική με φυσικό τρόπο. Δεν υπήρχε εποπτεία από τους ενήλικες που να υπαγορεύουν τη δικαιοσύνη ή να θέτουν βασικούς κανόνες. Αν ήθελες να παίξεις, έπρεπε να προσαρμοστείς, να διαπραγματευτείς και να κερδίσεις τη θέση σου στην ομάδα. Η ζωή ήταν το κέντρο του κόσμου όχι η ρουτίνα.

4. Ελευθερία, ανεξαρτησία, ευθύνη.

80's γονείς

Παλιότερα στα παιδιά εμπιστεύονταν εργασίες που θα μπορούσαν να προκαλέσουν στους σύγχρονους γονείς κρίση πανικού.  Να φέρνουν ψωμί από τον φούρνο, να κάνουν μικρές δουλειές ή ακόμα και να μένουν για λίγο μόνα τους στο σπίτι, όλα αυτά πριν κλείσουν τα 10 έτη.

Αυτό έχτισε την αυτοπεποίθηση και την αυτοδυναμία. Τα παιδιά ήξεραν ότι ήταν ικανά γιατί δεν είχαν κι άλλη επιλογή. Βέβαια, η Ελλάδα του 80′ ήταν μια χώρα με χαμηλή εγκληματικότητα και με περισσότερη ασφάλεια.

5. Μια ωδή στη βαρεμάρα.

80's γονείς

Μήπως φοβάσαι να βαρεθείς; Τότε δεν υπήρχε η λεγόμενη γονεϊκότητα. Δεν υπήρχαν διαδικτυακά φόρουμ, δεν υπήρχαν συζητήσεις υπό την καθοδήγηση εμπειρογνωμόνων. Αυτό δεν ήταν θετικό αλλά για κάποιο λόγο μείωνε το άγχος για το μεγάλωμα των παιδιών, κανείς δε χρειαζόταν να είναι τέλειος.

Τα παιδιά δεν υπεραναλύονταν, τους επιτρεπόταν να βαριούνται να αποτυγχάνουν. Η βαρεμάρα ήταν βασικό στοιχείο για την ανάπτυξη της δημιουργικότητας, κάτι που σήμερα προσπαθούμε να πολεμήσουμε.

Προφανώς τα παραπάνω είχαν και την κακή πλευρά τους αλλά γιατί δεν κρατάμε και τα θετικά;

Τι μπορεί λοιπόν να μάθει ο σύγχρονος γονιός απ’ όλα αυτά;

Η γονεϊκότητα σήμερα είναι αναμφισβήτητα διαφορετική. Δεν μπορούμε (και δεν πρέπει) να αναπαράγουμε πλήρως της δεκαετία του ’80. Αλλά ίσως μπορούμε να πάρουμε το καλύτερο και από τους δύο κόσμους:

  • Να δώσουμε στα παιδιά περισσότερη ανεξαρτησία και να συμμετέχουν περισσότερο στη ζωή μας.
  • Επιτρέψτε τους να παρατηρούν και να απορροφούν καταστάσεις της πραγματικής ζωής, αλλά εξασφαλίστε ότι έχουν ισχυρά γονικά πρότυπα.
  • Ενθαρρύνετε το ελεύθερο παιχνίδι και την κοινωνική μάθηση, δώστε τους τη δυνατότητα να βαρεθούν, φροντίζοντας παράλληλα το σπίτι τους να παραμείνει η συναισθηματική τους άγκυρα.

Γιατί τα σχολικά κουδούνια μας γυρίζουν πάντα πίσω στη δεκαετία του ’90;

Διαβάστε περισσότερα για τις εποχές που μας γεμίζουν νοσταλγία.

Μοιράσου το

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

YelloWizard.gr
YelloWizard.gr
YelloWizard.gr