Έχετε αναρωτηθεί ποτέ για τα πρώτα χρόνια της ζωής του διάσημου ψυχιάτρου και συγγραφέα Irvin D. Yalom; Τι διαμόρφωσε την κοσμοθεωρία του και επηρέασε το πρωτοποριακό του έργο στην υπαρξιακή ψυχοθεραπεία;
Στο αυτοβιογραφικό του έργο Becoming Myself, ο Yalom προσφέρει μια ειλικρινή ματιά στα χρόνια της διαμόρφωσής του. Το ταξίδι της προσωπικής και πνευματικής ανάπτυξης του Yalom ξεκίνησε νωρίς στη ζωή του. Από μικρή ηλικία έδειξε έντονη νοημοσύνη και βαθύ ενδιαφέρον για υπαρξιακές έννοιες. Ωστόσο, η σχέση του με τον Ιουδαϊσμό ήταν περίπλοκη και συχνά δύσκολη.
Κατά τη διάρκεια του Μπαρ Μίτσβα του, ο σκεπτικισμός του Yalom απέναντι στις θρησκευτικές δοξασίες σχεδόν διέκοψε την τελετή. Ένιωθε αποξένωση κατά τη διάρκεια της θρησκευτικής του ανατροφής, ιδιαίτερα όταν ασχολιόταν με τα εβραϊκά. Αυτή η πρώιμη αποσύνδεση από την εβραϊκή πίστη συνέχισε να επηρεάζει την κοσμοθεωρία του καθώς μεγάλωνε.
Στο Love’s Executioner and Other Tales of Psychotherapy από την άλλη γράφει από τον θρόνο του ειδικού. Κατεβαίνει στην αρένα των ανθρώπων. Περιγράφει τις πιο σκληρές, τις πιο οδυνηρές αλήθειες που κουβαλούν οι ψυχές όσων τόλμησαν να κάτσουν απέναντί του. Και τις αντιμετωπίζει όχι με κλινική ψυχρότητα, αλλά με ειλικρίνεια, συγκίνηση και μερικές φορές, ενόχληση.
Στον πυρήνα του έργου υπάρχει μια ιδέα-μαχαίρι: ότι η ψυχοθεραπεία δεν είναι γυάλισμα της ψυχής, αλλά εκτέλεση αυταπατών. Και πως ο θεραπευτής δεν είναι λυτρωτής είναι συνοδοιπόρος που κρατά καθρέφτες, όχι λύσεις.
(Διαβάστε τα αποφθέγματά του παρακάτω)
Δεν πήρες αγάπη από τη μητέρα σου; Ο Έριχ Φρομ αναλύει μια από τις μεγαλύτερες πληγές
7 αποφθέγματα του Ίρβιν Γιάλομ από το σημαντικό έργο του Love’s Executioner and Other Tales of Psychotherapy
1.«Η αγάπη δεν είναι απλώς μια σπίθα πάθους μεταξύ δύο ανθρώπων. Υπάρχει άπειρη διαφορά μεταξύ του να ερωτεύεσαι και του να είσαι ερωτευμένος. Η αγάπη είναι μάλλον ένας τρόπος ύπαρξης, ένα «δώρο προς», όχι ένα «έρωτας», ένας τρόπος σχέσης γενικά, όχι μια πράξη που περιορίζεται σε ένα μόνο άτομο».
2.«Τέσσερα δεδομένα είναι ιδιαίτερα σημαντικά για την ψυχοθεραπεία: η αναπόφευκτοτητα του θανάτου για όλους μας και για τους αγαπημένους μας, η ελευθερία να διαμορφώνουμε τη ζωή μας όπως θέλουμε, η απόλυτη μοναξιά μας και, τέλος, η απουσία οποιουδήποτε προφανούς νοήματος ή λογικής στη ζωή».
3.«Κάποια μέρα, ίσως σε σαράντα χρόνια, δεν θα υπάρχει κανένας ζωντανός που να με έχει γνωρίσει. Τότε θα είμαι πραγματικά νεκρός – όταν δεν θα υπάρχω στη μνήμη κανενός. Σκέφτηκα πολύ για το πώς κάποιος πολύ γέρος είναι ο τελευταίος ζωντανός άνθρωπος που γνώρισε κάποιον ή μια ομάδα ανθρώπων. Όταν πεθάνει αυτό το άτομο, πεθαίνει και ολόκληρη η ομάδα, εξαφανίζεται από τη ζωντανή μνήμη. Αναρωτιέμαι ποιος θα είναι αυτός ο άνθρωπος για μένα. Ποιος θα είναι ο θάνατος που θα με κάνει πραγματικά νεκρό;»
4.«Δεν μου αρέσει να δουλεύω με ασθενείς που είναι ερωτευμένοι. Ίσως είναι από ζήλια – κι εγώ λαχταρώ τη μαγεία. Ίσως είναι επειδή ο έρωτας και η ψυχοθεραπεία είναι θεμελιωδώς ασυμβίβαστα. Ο καλός θεραπευτής πολεμά το σκοτάδι και αναζητά το φως, ενώ ο ρομαντικός έρωτας τρέφεται από το μυστήριο και καταρρέει όταν τον εξετάζεις. Μισώ να είμαι ο εκτελεστής του έρωτα».
5.«Νομίζω ότι το θήραμά μου είναι η ψευδαίσθηση. Πολεμάω τη μαγεία. Πιστεύω ότι, αν και η ψευδαίσθηση συχνά ευφραίνει και παρηγορεί, τελικά και αναπόφευκτα αποδυναμώνει και περιορίζει το πνεύμα».
6.«Η απώλεια ενός γονέα ή ενός φίλου μιας ζωής σημαίνει συχνά την απώλεια του παρελθόντος: ο άνθρωπος που πέθανε μπορεί να είναι ο μόνος ζωντανός μάρτυρας των χρυσών στιγμών του παρελθόντος. Αλλά η απώλεια ενός παιδιού σημαίνει την απώλεια του μέλλοντος: αυτό που χάνεται δεν είναι τίποτα λιγότερο από το σχέδιο ζωής ενός ανθρώπου – αυτό για το οποίο ζει, το πώς οραματίζεται το μέλλον του, το πώς ελπίζει να ξεπεράσει τον θάνατο (στην πραγματικότητα, το παιδί ενός ανθρώπου γίνεται το σχέδιο αθανασίας του).»
7.«Οι άνθρωποι που αισθάνονται κενό δεν θεραπεύονται ποτέ με την ένωση με ένα άλλο ατελές άτομο. Αντίθετα, δύο πουλιά με σπασμένα φτερά που ζευγαρώνουν κάνουν αδέξια πτήση. Καμία υπομονή δεν θα τα βοηθήσει να πετάξουν και, τελικά, το ένα πρέπει να αποσπαστεί από το άλλο και τα τραύματα να επιδεθούν ξεχωριστά».
Διαβάστε κι άλλα άρθρα που αγαπήσαν οι αναγνώστες μας:
- Η διαδρομή της αυτοεκτίμησης από τον Μπουκάι: «Για να μάθω να εκτιμώ τον εαυτό μου δε φτάνει μόνο να…»
- Όσκαρ Ουάιλντ: «Ο δεσμός κάθε συντροφικότητας, είτε στο γάμο είτε στη φιλία, είναι …»
- «Η μητέρα που προσπαθεί να ελέγξει κάθε πτυχή της ζωής της κόρης της παίρνει…» – Το βιβλίο που μίλησε σε χιλιάδες γυναίκες
- Σταμάτα να φοβάσαι τα γηρατειά – O Σοπενχάουερ θα σου αλλάξει γνώμη
- Winnicott: «Αν οι μητέρες καλούνται να κάνουν αυτό ή εκείνο χάνουν την …»
- Το «Κρυφό Σχολειό» είναι μύθος και αυτά είναι τα 10 πραγματικά σχολεία που «έσωσαν» τα γράμματα
