Κριτική για την νέα ταινία του Derek Cianfrance, The Light Between Oceans (Το Φως ανάμεσα στους Ωκεανούς)
[dropcap size=big]Μ[/dropcap]ία νεαρή γυναίκα, όμορφη και θλιμμένη, ξαπλωμένη στο έδαφος έχει το βλέμμα καρφωμένο σε δύο μικρούς σταυρούς στερεωμένους στο έδαφος. Το γοερό κλάμα ενός μωρού ακούγεται στο βάθος. Ψευδαίσθηση ή μία νέα ελπίδα; Μία νέα ελπίδα ή ένα νέο βάρος για μία ζωή στην συνείδησή της; Σε αυτήν την σκηνή και σε αυτές τις ερωτήσεις βασίζεται η νέα ταινία του Derek Cianfrance, του σκηνοθέτη των Blue Valentine και The Place Beyond the Pines, με πρωταγωνιστές τους Michael Fassbender, Alicia Vikander και Rachel Weisz.
[dropcap size=big]Β[/dropcap]ασισμένο στο ομότιτλο μυθιστόρημα της M.L. Stedman, αυτό το δράμα εποχής είναι τοποθετημένο στα χρόνια αμέσως μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο σε ένα μικρό απομονωμένο νησί της δυτικής Αυστραλίας. Εκεί, ο Τομ Σέρμπουρν, αφού έχει έρθει αντιμέτωπος με τη φρίκη του πολέμου, αναζητά ένα ησυχαστήριο και το βρίσκει στο μικρό νησί όπου αναλαμβάνει προσωρινά καθήκοντα φαροφύλακα. Πριν εγκατασταθεί, γνωρίζει την κόρη του υπευθύνου του, την Ίζαμπελ και μία αμοιβαία συμπάθεια αναπτύσσεται μεταξύ τους. Όταν, μετά από ένα τραγικό γεγονός η θέση του γίνεται μόνιμη στο νησί, αποφασίζει να τη ζητήσει σε γάμο και να μετακομίσει μαζί του εκεί, όπως προστάζει ο κανονισμός της πολιτείας. Το όνειρο τους όμως να κάνουν οικογένεια καταρρέει μετά τις δύο αποβολές της Ίζαμπελ. Μία μέρα, το ζευγάρι θα ανακαλύψει μία βάρκα που την ξέβρασε το κύμα στην ακτή. Μέσα στη βάρκα ένας νεκρός άντρας και ένα βρέφος. Παρά τις προτροπές του Τομ να αναφέρουν το γεγονός στις αρχές, η Ίζαμπελ τον πείθει να κρατήσουν το μωρό και να το αναθρέψουν ως δικό τους. Αργότερα όμως, θα έρθουν και οι δύο αντιμέτωποι με τις οδυνηρές συνέπειες της απόφασής τους.
[dropcap size=big]Τ[/dropcap]ο Φως ανάμεσα στους Ωκεανούς από την αρχή του αναζητά το είδος του. Είναι ένα ιστορικό δράμα, μία ιστορία αγάπης ή ένα δράμα με φιλοσοφικές αναζητήσεις όμοιες με αυτές του Κύκλου με την κιμωλία του Μπρεχτ; Μέχρι το τέλος και μετά από 2 ώρες και 10 λεπτά περίπου δεν καταφέρνει να βρει την ταυτότητα του και αντιθέτως τα κάνει όλα και από λίγο. Με ιδιαίτερα αργή αφήγηση θίγει ελάχιστα τις κοινωνικές συνθήκες μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, γλυτώνει τελευταία στιγμή από το γλυκανάλατο που θα θύμιζε Nicholas Sparks και αγγίζει μόνο την επιφάνεια του αιώνιου ερωτήματος, σχετικά με το ποιος έχει το δικαίωμα να θεωρείται γονιός ενός παιδιού. Ο Derek Cianfrance που στα προηγούμενα έργα του πάντα επέλεγε μία πιο ρεαλιστική απεικόνιση των πραγμάτων, πέφτει στην παγίδα της λογοτεχνικότητας που τελικά σκοτώνει τον ρυθμό και το ενδιαφέρον σε μία κατά τα άλλα πολλά υποσχόμενη ιστορία. Μετά από μία εξαντλητικά μεγάλη πρώτη πράξη, έρχεται η δεύτερη, όπου δεν παρατηρούμε παρά ελάχιστη εξέλιξη χαρακτήρων για να έρθει η τρίτη πράξη της λύσης, αναίμακτα και βεβιασμένα, προκαλώντας ελάχιστο και εύκολο συναίσθημα.
[dropcap size=big]Μ[/dropcap]ε το μεγαλύτερό της αμάρτημα να είναι ο ρυθμός, η ταινία καταφέρνει να κερδίσει της συμπάθειες και ένα μέρος της συγχώρεσης εξαιτίας των πρωταγωνιστών. H Alicia Vikander στέκεται άξια των απαιτήσεων του δύσκολου ρόλου της και ενσαρκώνει τέλεια τον πόνο της μάνας που δεν μπορεί να αποκτήσει παιδί, με στιγμές ατόφιου σπαραγμού. Ο Michael Fassbender αποδίδει πειστικά την μοναχικότητα του χαρακτήρα του και ανταπεξέρχεται σε όλο το φάσμα των συναισθημάτων που καλείται να ερμηνεύσει. Η χημεία που αναπτύσσεται μεταξύ του ζευγαριού λειτουργεί σαν την πιο αποτελεσματική κόλλα στην ιστορία. Η Rachel Weisz, που υποδύεται τον ρόλο της βιολογικής μητέρας του παιδιού, παρά τον περιορισμένο της χρόνο στην οθόνη, αναπτύσσεται επαρκώς και γίνεται απόλυτα κατανοητή στον θεατή. Τις σωστές ερμηνείες πλαισιώνει η όμορφη κινηματογράφηση, δια χειρός του Adam Arkapaw, που έχει αποδείξει από το περσινό Macbeth πως ξέρει να δουλεύει με σκληρά μελαγχολικά τοπία και να βγάζει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Η επιβλητική εικόνα μαζί με την μουσική από έναν από τους καλύτερους συνθέτες αυτή τη στιγμή στην βιομηχανία, τον Alexandre Desplat, συνθέτουν ένα πολύ καλό καμβά που ωστόσο παραμένει ημιτελής.
[dropcap size=big]Τ[/dropcap]ο Φως ανάμεσα στους Ωκεανούς, προσπαθεί να γίνει πολλά περισσότερα από αυτό που είναι, και τελικά σώζεται από τις λεπτομέρειες. Προσωπικά, ίσως η αυστηρότητα να προκύπτει από το γεγονός ότι δεν είμαι λάτρης των εύκολων συγκινήσεων στο σινεμά. Η ταινία δεν θα απογοητεύσει αν δεν υπάρχουν αυξημένες απαιτήσεις και σίγουρα αξίζει για τις ερμηνείες της. Ακόμα κι αν τελικά το Φως ανάμεσα στους Ωκεανούς είναι κάπως θολό.
Κείμενο: Μαρία Μιχαλάκη (Lavart)
