Σάββατο 27 Ιουνίου στο 8ball. Συναυλία οικονομικής ενίσχυσης για τα ιατρικά έξοδα του Θάνου Ανεστόπουλου.
[dropcap size=big]Α[/dropcap]φήνουμε το αντίτιμο της εισόδου και μπαίνουμε μέσα. Η τρικέφαλη αράχνη του εισιτηρίου με κοιτάζει. Ακούω το κεφάλι του βατράχου να λέει «άραγε ο Θάνος θ’ αγγίξει με τα χέρια του τα λεφτά;» (περί κλεισίματος των τραπεζών ο λόγος). Λέω στο βάτραχο να βγάλει το σκασμό, η μαύρη πόρτα ανοίγει και μπαίνουμε μέσα. Το τεχνητό κρύο με χτυπάει στο πρόσωπο. Ο κόσμος λιμνάζει γύρω από τα στάντ του. Στα πρόσωπά τους το μειδίαμα της Σφίγγας. Είναι το ύφος των μυημένων. Αυτών που αν ρωτήσεις, η αγάπη θα ‘ναι πάντα ένας σκύλος απ’ την κόλαση. Κι αν είχε φωνή, θα ‘ταν του Θάνου. Αυτή, που σε διαπερνά ως το κόκκαλο.
Η πρώτη μπάντα παίρνει τη θέση στη σκηνή. Οι νότες των «Hoodoo Doctor» γεμίζουν το χώρο. Groovy ρυθμοί σε πάνε στα 60s, 70s, όταν οι λευκοί προσπαθούνε να ροκάρουνε τα blues. Λευκή φωνή – του μπασίστα, μαύρος ο ρυθμός. Ο κόσμος ακόμα μουδιασμένος, όταν έρχεται το διάλειμμα. Ώρα για το απαραίτητο μουσικό κουσκούσι.
Κάπου εκεί ξεφυτρώνει ένας παλιός γνώριμος και γεμίζει την ιστορία των Hearts on Battery, λίγους μήνες μετά το πρώτο τους live. Φήμες λένε ότι ο Δημήτρης aka τραγουδιστής και κιθαρίστας της μπάντας είναι μέλος και των Psychedelic Trips to Death. Η μουσική μας διακόπτει. Συμπαγής ασταμάτητος ρυθμός βγαίνει από το drumset και η φωνή συνοδεύει απνευστί. Στις 22:32 το φωνητικό gore έρχεται για να μείνει. Ο φωτογράφος με το ριγέ πουκάμισο κοπανιέται ασυστόλως.Ρμ
22:55 και Χείλια Λουλούδια απλώνονται στο λιβάδι της σκηνής. Ατμόσφαιρα αντιχρονική και η φωνή του Ηρακλή Ιωσηφίδη -αναπάντεχα- εφηβική. Ο απόηχος των Διάφανων Κρίνων αδιαμφισβήτητος. Κάπου μέσα στη μελοποιημένη ποίηση κουρνιάζει και ο Θάνος. Ελληνικές λέξεις, φράσεις για πλάσματα ανύπαρκτα. Μια υπενθύμιση που σε τριβελίζει: «ο χρόνος που νομίζεις πως έχασες είναι ότι πιο πολύτιμο έχεις». Ιστορίες. Εικόνες ρευστές που αλλάζουν σχήμα πριν τις τσακώσεις και καταλάβεις τη μορφή τους. Ακόμα και το μπλουζάκι του τραγουδιστή είναι προς αμφισβήτηση «γάιδαρος, λαγός ή αλεπού;». Η απάντηση είναι απλή: γαϊδαραλαγεπού. Σςςςςς… Η ποίηση του Γκαμπριέλ Οκαρα αντηχεί μέσα από το Μυστικό Τύμπανο για να κλείσει το ονειρικό ταξίδι:
«Τότε το μυστικό τύμπανο μέσα του σταμάτησε να χτυπά
κι οι άντρες έγιναν άντρες, τα ψάρια ψάρια και δέντρα
ήλιος και φεγγάρι βρήκαν τις θέσεις τους
και ο νεκρός μπήκε στο χώμα και τα πράγματα άρχισαν να μεγαλώνουν.»
Κενό.
Τον δρόμο για τις μικρές ώρες της νύχτας ανέλαβαν οι small hours society. Μια μπύρα επιβάλλεται. Ο κόσμος αρχίζει να πληθαίνει μπροστά από τη σκηνή. Ο αφρός χτυπάει τον ουρανίσκο. Φρεσκάδα, σκοτεινιά και εφηβεία. Τα πράσινα led δεν καταφέρνουν ποτέ να φτάσουν στο δέρμα τους, που επιμένει να ‘ναι μπλε. Ο ήχος τρέχει στις φλέβες των καλωδίων για να περάσει από τα πεταλάκια και να βγει σε μαστιγιές από τα ηχεία.
Σε λίγο ανεβαίνει στη σκηνή η Νεφέλη που όλοι φωνάζουν το όνομά της. Αυτή διοργάνωσε το live. Και μας διαβάζει το μήνυμα από το Θάνο, που δεν μπορούσε να είναι μαζί μας. Το μόνο που θα κλέψω από κείνες τις γραμμές είναι αυτό: «Να περάσετε καλά για μένα, για σας και για το rock n’ roll». Μέσα σε δύο φράσεις χώρεσε μια ολόκληρη στάση ζωής. Έτσι είναι οι ποιητές. Και είναι αυτή η ποιότητα που τον διαχωρίζει. Που μπορεί να κάνει τον πόνο γιορτή.
Στη μουσική του, στη φωνή του, έβρισκαν καταφύγιο τα σκοτάδια των ποιητών. Κι όμως, στην πιο σκοτεινή δική του στιγμή, όταν ο καρκίνος των οστών τον επισκέπτεται, αποφασίζει να γεμίσει φως. Με ειλικρίνεια, ταπεινότητα και αισιοδοξία μοιράζεται ακόμα και αυτό. Με μια δύναμη πάνω από τις όποιες λέξεις θα επιλέξει κανείς να την περιγράψει.
Ανθρώπινος,
ως το κόκκαλο.
[dropcap size=big]Ο[/dropcap] χρόνος προχωράει… Τελευταίοι οι Jane Doe. Τα φώτα ρουφιούνται στις κάσες τους. Η φωνή αναβλύζει υποδόρια, ερεθιστική, ριζωμένη στα γυμνά πόδια του κατόχου της. Η τελετουργία συμπληρώνεται από το video που προβάλλεται πάνω στα σώματά τους. Κουκκίδες στιγματίζουν τα μέλη σαν κινούμενοι πίνακες της op art. Πώς να μιλήσει κανείς για τον καρκίνο; «This pain is real» ακούμε ξανά και ξανά. Τα τύμπανα χτυπάνε στο λαρύγγι σαν λυγμός.
Το live τελειώνει με το κοινό μουδιασμένο. Κατά σατανική σύμπτωση πέφτω πάνω στη Νεφέλη, που τα οργάνωσε όλα. Μέσα σ’ όλα της ζητάω να πει στο Θάνο ότι υπάρχουν άνθρωποι που τον αγαπάνε χωρίς να το ξέρει. Και αυτό πρέπει να το γνωρίζει.
Να μην ξεχνάμε την αγάπη.
Κείμενο: Ελίζα Ελεονώρα Φραγγελάκη (Lavart)
Φωτογραφίες: Μάκης Σεμερτζίδης (Lavart)
Φωτογραφίες Hoodoo Doctor: Θωμαή Παυλίδου
